In de wachtkamer van de poli reumatologie van het GHZ kijk ik altijd even om mij heen. Wie zit daar nog meer? Hebben die allemaal ook wat ik heb? Het antwoord is ‘nee’ want de wachtkamer is ook bedoeld voor patiënten van de poli’s geriatrie en kaakchirurgie. Die combinatie reumatologie en geriatrie vind ik wat ongelukkig. Zo zijn er veel ouderen in de wachtkamer aanwezig en wordt voor de aanwezige jongeren met reuma het vooroordeel bevestigd dat reuma vooral iets is van ouderen. Maar het zal ook te maken hebben met een ziekenhuiservaring van mijzelf.
Toen ik reuma kreeg was ik tien. Natuurlijk kwam ik eerst terecht bij een kinderarts waar ik kinderen met allerlei soorten aandoeningen leerde kennen. Toen ik zeventien was ging ik over naar de poli reumatologie (niet in Gouda overigens). Voor een knieoperatie kwam ik terecht op één kamer met twee oudere vrouwen met reuma. Achteraf voor mij reden om lange tijd iedereen met reuma uit de weg te gaan en me heel alleen te voelen als jongere met reuma. Want deze twee ouderen waren de hele dag bezig met pijn en ellende vergelijken en elkaar te overtroeven met kwalen en slechte ervaringen. Ik mocht mijn bed niet uit, er hing een gewicht aan mijn been om dat na de operatie recht te trekken en ik wilde het liefst mijn hoofd vooral ónder het ziekenhuiskussen stoppen om zo weinig mogelijk gesprekken te horen tussen deze kamergenoten. Jarenlang heb ik iedereen met reuma gemeden. Pas toen ik in Gouda kwam wonen kwam ik in aanraking met een reumapatiëntenvereniging en daar bleken vooral hele leuke positieve mensen bij te horen.
Schrikbeeld
Ondertussen ben ik een middelbare vrouw met reuma. Ik wil die jongeren van nu in de wachtkamer het schrikbeeld dat ik over me heen kreeg besparen. Meegeven dat er nog heel veel mogelijk is als je op jonge leeftijd zo’n chronische ziekte krijgt. Je bent niet opeens versleten en tot niets meer in staat. Het leven kan ondanks zo’n ziekte ook gewoon leuk zijn. Ach, wellicht helemaal mijn probleem. Want in deze digitale tijd is er op internet makkelijk een organisatie te vinden voor jongeren met reuma of jongeren met chronische aandoeningen in het algemeen. Toch, steeds als ik in die wachtkamer zit en een jongere zie zitten, wil ik roepen: joh, je zit hier nu dan wel tussen al die ouderen, maar er zijn veel meer mensen met reuma die net als jij jong zijn, werken, kinderen willen, en heel veel leuke levensjaren voor zich hebben. Maar misschien zit die jongeman in de wachtkamer op de kaakchirurg te wachten. En is die oudere dame naast me een hele leuke, actieve en positieve vrouw met reuma. Heb ik toch nog steeds last van mijn eigen oude vooroordelen.
Naar het volgende verhaal: In de wachtstand.
Deze blog verscheen op de website van het GHZ, 21-12-2018.
