Ik ben bang om te vallen. Met mijn door reuma vervormde handen en ellebogen kan ik mezelf niet echt goed opvangen. Mijn door reuma aangetaste knieën en voeten kunnen eigenlijk geen stootje hebben. En uitgerekend ik val dan van de trap. Helemaal van boven naar beneden. Ik weet niet waarom en hoe ik gevallen ben. Ben ik misselijk geworden – ik was net ziek geweest-, of ben ik misschien gewoon misgestapt of uitgleden? Ik weet me enkel nog het moment te herinneren dat ik bovenaan de trap stond, om naar beneden te gaan nadat ik de wasmachine had aangezet. Het daaropvolgende moment kwam ik op mijn rug en met mijn hoofd naar beneden gegleden langs een stapeltje enveloppen die op een tree halverwege de trap lagen. Ik dacht in een flits: nou, daar ga ik dan”. Een ogenblik later lag ik plat op mijn rug onderaan de trap.
Bult
Ik voelde een grote bult snel groeien op mijn hoofd en heb enkele minuten alleen adem gehaald. Daarna ben ik voorzichtig al mijn ledematen gaan bewegen. Mijn voeten deden geen pijn, ik kon mijn knieën nog gewoon buigen. Wonder boven wonder: alles deed het nog! Met behoorlijke kneuzingen en tollend vanwege een hersenschudding heb ik de volgende dagen plat op bed doorgebracht. De huisarts noemde mijn val van de trap een “high energy trauma” (een ongeluk waarbij sprake is van een grote stoot energie). En raadde me aan het echt, echt, een tijdje rustig aan te doen. En dat was ook wel nodig. Ik was compleet leeg. Ik heb die eerste dagen na mijn val gevuld met tv-kijken en slapen. Lezen ging pas later. Toen ik na een week weer een middagje beneden was heb ik mijn tekenspullen gepakt en heb ik met de passer een cirkel getekend. Ik had zo’n behoefte aan ontspanning en afleiding en tekenen geeft me dat in de regel. Maar er kwam niets. Helemaal niets. Ik heb tien minuten naar de lege cirkel gestaard. En heb toen besloten dat dat het was voor vandaag, dat ik gewoon niet meer moest verlangen. Ik had kennelijk nog geen energie over om mee te werken, ik had alles nodig om te genezen. Ik heb mijn potloden en het blad met die lege cirkel weer in de kast gelegd, ben naar boven gegaan, mijn bed in gekropen en met een ontspannend muziekje aan weer in slaap gevallen.
Geluk
Twee weken later ben ik voorzichtig aan het gewone leven begonnen. Ik pakte weer eens mijn tekenblok en vond die eerder gemaakte lege cirkel terug. Er zat nu genoeg energie in mijn lijf en in mijn hoofd om daar iets mee te doen. In de tekening die ontstond vond ik veel terug van het gevoel dat ik overhield na die val van de trap. Ik heb geen blijvende of ernstige verwondingen opgelopen. Ik heb heel veel geluk gehad.
Maar daarnaast was ik ook weer in één klap terug bij af: Mijn hele leven werd even stilgezet en ik moest vanuit mijn bed met een steeds minder tollend hoofd en groen-paars wegtrekkende blauwe plekken weer langzaam beginnen met opbouwen. Ik had, noodgedwongen, tijd voor mezelf. En besefte heel goed dat ik met de goede afloop van die val niet alleen geluk heb gehád, maar dat ik alles heb om gelukkig mee te zíjn en dat het af en toe ook belangrijk is om dat geluk gewoon bewust te voelen. Die weken herstel waren weken dat ik dat geluk over me heen heb laten spoelen. Ik riep af en toe dan ook op de gekste momenten tegen mijn man en zonen: “jongens, ik hou van jullie”! Een beetje melodramatisch, okee, en na een paar van die uitroepen keken mijn kinderen me steeds meewariger aan. Maar dan zei ik: “ach jongens, laat me maar.” En dat deden ze.
Balans
Ik heb, net als iedereen, zorgen genoeg: zieke familieleden, mijn eigen, steeds slechter wordende gezondheid en toenemende beperkingen en natuurlijk alle dagelijkse beslommeringen waar een mens zijn dagen mee vult. Maar ik heb ook veel lieve en waardevolle mensen om me heen, en licht en luchtigheid genoeg in mezelf om iets op papier te zetten waarmee ik mezelf blij kan maken. De takken die de basis vormen van die mandala na mijn val zitten dan wel vol dorens maar ze dragen speelse bellen/ballen/bollen en de zon blijft erdoorheen schijnen. Maar het is wel een ijl geheel. Eén stootje en alles raakt uit balans. Misschien vallen die bollen dan van de takken. Maar misschien bieden die takken toch houvast genoeg aan die bollen om overeind te blijven. En dan zitten ze na zo’n stootje weer wat vaster en sterker aan de takken. Net als ik.
(Maart 2012)
