Met een leeg hoofd ging ik naar de eerste tekenles ‘dieren tekenen’ van afgelopen najaar. Het jaar daarvoor had ik de cursus ook al gedaan maar ik was nog niet klaar, ik had het niet onder de knie. Ik moet altijd even broeden op zo’n tekening; welk onderwerp kies ik en waarom? Maar ik had dus een leeg hoofd, ik had even geen idee. Gelukkig had de docent een stapel afbeeldingen bij zich. Mijn oog werd getrokken naar een school vissen, barracuda’s bleken het te zijn. Nu kan ik het niet laten daar iets mee te doen. Gewoon natekenen, hoe knap ook, levert niet altijd een spannend plaatje op. Ik houd ervan iets te tekenen wat vragen oproept. In de cursus vorig jaar tekende ik al een giraf in een nestje, een neushoorn met een libelle op zijn neus, een goudvis met een bordje voor haar snuit. Daar zitten soms verhalen achter die ik plaatste op deze website. Ik besloot om eens barracuda’s te bestuderen en zocht op internet wat meer afbeeldingen. Ze zwemmen daar vaak allemaal eenzelfde kant op, Het lag voor de hand zo’n school vissen te voorzien van een tegenzwemmer: een vis die de andere kant op wil en zichtbaar anders is dan de rest.
Roofdier
Een barracuda is een roofdier, met scherpe tanden en een flinke bijtkracht. Bij het tekenen van een school vissen, een gevaarlijke vissenkop van dichtbij én die ene vis die de andere kant opzwemt wist ik al vrij snel waar ik mee bezig was. Mijn jongste kind is transgender, is vrouw in een mannenlijf. Enkele jaren geleden is ze begonnen zich als vrouw te kleden, te praten, te gedragen. Ik heb er in mijn sociale omgeving geen onvertogen woord over gehoord. Het was voor iedereen wennen, er werden volop vragen gesteld over hoe dat nou werkt, wat dat met je doet als moeder. Niemand die ik sprak – en ik vertel het ook gewoon als het zo ter sprake komt – vond het onzin of reageerde negatief. Maar iedereen weet ook dat er volop mensen in deze samenleving rondlopen die daar anders op zouden reageren. Wat is dat, dat je er niet tegen kunt als een ander niet in jouw gedachtehokjes past? En dat je dan ook echt agressief actie onderneemt als je zo iemand, jou totaal onbekend, tegenkomt? Ik houd mijn hart vast, ik ken de verhalen van lhbt-ers die worden aangevallen, verbaal, fysiek, om wie ze zijn. De opmerkingen en veroordelingen in sommige kringen en op sociale media zijn afschrikwekkend. Mijn kind kan niet zomaar op vakantie naar een willekeurig land maar moet goed bekijken waar ze geen gevaar loopt. En ook in Nederlandse straten is ze niet altijd veilig. Ze houdt er rekening mee. Ik verdiep me ondertussen in de wereld van transgenders, leer nieuwe woorden, sprak laatst iemand van mijn leeftijd die nog maar pas de stap om te veranderen heeft genomen. Zo’n nieuwe omgeving is verrijkend voor jezelf als je er open induikt.
Maar ik blijf de aanwezige menselijke roofdieren zien, paraat om hard te bijten als iets ze niet bevalt. En ik zie de ontwikkelingen in de samenleving naar minder toleratie, naar verharding ten opzichte van iedereen die niet tot ‘jouw groep’ behoort, met angst aan. Mijn dappere kind probeert ondertussen haar leven vorm en kleur te geven terwijl ze tegen de stroom inzwemt.
december 2024
