Iedereen die ik ontmoette in het Groene Hart Ziekenhuis stelde zich voor. Van de dame die me meenam uit de wachtkamer en me het bandje met streepjescode omdeed tot de verpleegkundige die me een dag later vertelde dat ik naar huis mocht. Vanwege zenuwen en onder invloed van medicatie ben ik helaas ieders naam alweer vergeten. Dat wil niet zeggen dat ik dat ze niet op prijs stelde. Integendeel zelfs.
Want dat heeft wel effect, zo’n naam. Lees verder wat dan.
“Soms voel ik me net de kleine zeemeermin. Nee, niet Ariël uit de bekende tekenfilm. Sprookjes zoals onder andere door Disney verfilmd, zijn bedoeld voor kinderen, ze lopen goed af en de slechteriken krijgen een taakstraf. Maar de sprookjes zoals ze lang geleden werden doorverteld of verzonnen waren niet voor tere zielen.”
Ook mijn leven is geen sprookje en daar ben ik blij mee. Lees hier verder voor de hele blog (of ga naar de site van het Groene Hart Ziekenhuis).
“Op een zonnige woensdag stond ik op de Goudse curiosamarkt bij een kraampje te kijken. Een andere bezoeker was in gesprek met de kraamhouder. Ik luisterde niet, maar hoorde toch wat er werd gezegd. ‘Weet je wat het is, scootmobielgebruikers zijn lui en dik’, hoorde ik.”
Ja, dan kan ik ’t niet laten daar toch wat over te zeggen, want ik heb ook zo’n ding. Lees daarover verder op deze site of die van het Groene Hart Ziekenhuis.
“Het Groene Hart Ziekenhuis heeft de schoonmakers in eigen dienst, er wordt voor de schoonmaak geen extern bedrijf ingehuurd. Ik vind dat bijzonder. Dus vroeg ik of ik een keertje mocht meelopen om te zien hoe het zit met het contact tussen schoonmaker en patiënt. Dat mocht. Ik liep een leerzaam uurtje mee met Jolanda.”
En ik leerde vanalles over doekjes, sopjes en code rood. Ook meer weten? Lees het op deze site of op de Blogpagina van het Groene Hart Ziekenhuis.
“In de spreekkamer bekijken de reumatoloog en ik samen de uitslag van de botdichtheidsmeting die ze me aanraadde te laten doen. De waardes geven aan dat ik osteoporose heb; met name mijn heupgewricht is broos geworden. Mijn reumatoloog brengt de boodschap voorzichtig. We bespreken heel doelmatig de mogelijke medicatie, een wekelijkse pil, een drankje of een jaarlijks infuus.”
Behalve dat doelmatige is er ook nog de emotie. Zo’n nieuwe diagnose is niet niks. Lees daarover verder in mijn blog op deze site of die van het Groene Hart Ziekenhuis.
“Ik heb mijn leven ingericht naar wat ik kan en vind dat ik mijn aandoening zo aardig onder controle heb en volop meedoe in de samenleving. Mijn leven, met hulpmiddelen en beperkingen en al is voor mij heel gewoon. Toch word ik soms op onverwachte momenten met mijn chronische ziekte geconfronteerd.”
En dan word ik toch weer even heel verdrietig. Wat gebeurde er? Lees het in de blog op deze site of die van het Groene Hart Ziekenhuis.
