Iedereen die ik ontmoette in het Groene Hart Ziekenhuis stelde zich voor. Van de dame die me meenam uit de wachtkamer en me het bandje met streepjescode omdeed tot de verpleegkundige die me een dag later vertelde dat ik naar huis mocht. Vanwege zenuwen en onder invloed van medicatie ben ik helaas ieders naam alweer vergeten. Dat wil niet zeggen dat ik dat ze niet op prijs stelde. Integendeel zelfs.
Want dat heeft wel effect, zo’n naam. Lees verder wat dan.
Ik ben meer gaan letten op wat ik eet. Dat had weinig te maken met medische noodzaak. Natuurlijk is minder gewicht op mijn door de reuma aangetaste knieën beter. Maar ik was vooral gemotiveerd omdat ik de afgelopen zomer niet meer in mijn leuke zomerjurkjes paste.
Er was opeens een knopje om: ik kon mijn dagelijkse eetgewoonten aanpassen. Gemotiveerd door die zomerjurkjes en met meer kennis. Lees deze net verschenen blog op de site van het Groene Hart Ziekenhuis. Of gewoon op deze site.
Een getrouwde vrouw had vroeger andere taken en plichten, heel vroeger zelfs andere kleding dan een ongetrouwde vrouw. Je hoorde na je huwelijk niet meer bij je ouders maar bij je man en daarom kreeg je ook een andere achternaam. (…) Een naam drukt steeds iets uit. Ook bij ziekte is een naam oftewel diagnose belangrijk. (…) Zolang je nog niet weet welke naam je op je duizelingen, je pijn, extreme vermoeidheid of andere verschijnselen kunt plakken, ben je stuurloos. Je bent en blijft op zoek.
Als de naam weet van je ziekte of aandoening, oftewel wat je diagnose is, voelt dat heel anders dan dat niet weten. Zelfs als je behandeling nog niet is gestart. Lees de blog hierover op de site van het Groene Hart Ziekenhuis of op deze site.
“In de spreekkamer bekijken de reumatoloog en ik samen de uitslag van de botdichtheidsmeting die ze me aanraadde te laten doen. De waardes geven aan dat ik osteoporose heb; met name mijn heupgewricht is broos geworden. Mijn reumatoloog brengt de boodschap voorzichtig. We bespreken heel doelmatig de mogelijke medicatie, een wekelijkse pil, een drankje of een jaarlijks infuus.”
Behalve dat doelmatige is er ook nog de emotie. Zo’n nieuwe diagnose is niet niks. Lees daarover verder in mijn blog op deze site of die van het Groene Hart Ziekenhuis.
“Een van de beste vrienden van mijn zoon bleek diabetes te hebben. Een paar dagen na de diagnose ging ik, samen met zoon, bij hem op bezoek in het GHZ. Het was een heftige tijd voor hemzelf, en voor zijn ouders. Wat onwennig zaten we op de kinderafdeling bij elkaar. Maar zoon en vriendje waren dat al snel beu. Ze verkasten naar de spelletjeskamer, daar was namelijk een spelcomputer”.
Ik herkende dat wel. Zo wilde ik als kind, 3 maanden in het ziekenhuis, wel eens patat. Dat kwam wel, maar niet zoals ik had gehoopt. Lees daarover verder in mijn blog op deze site of die van het Groene Hart Ziekenhuis.
“Als kind van 10 werd ik een vaste klant van ‘het ziekenhuis’. Ik kreeg jeugdreuma en reageerde slecht op de weinige medicatie die daarvoor in de jaren 70 van de vorige eeuw voorhanden was. Jarenlang was ik in een ziekenhuis in Nijmegen onder behandeling: regelmatige controles, bloedafnames, af en toe een röntgenfoto en incidenteel een operatie.”
Daarna was ik in Leiden en tegenwoordig in Gouda onder behandeling. In deze eerste blog voor het Groene Hart Ziekenhuis stel ik mij voor. Lees daarover verder in mijn blog op deze site of die van het Groene Hart Ziekenhuis.
