Soms voel ik me net de kleine zeemeermin. Nee, niet Ariël uit de bekende tekenfilm. Sprookjes zoals onder andere door Disney verfilmd, zijn bedoeld voor kinderen, ze lopen goed af en de slechteriken krijgen een taakstraf. Maar de sprookjes zoals ze lang geleden werden doorverteld of verzonnen waren niet voor tere zielen. Vaak zijn er wel reddende prinsen, maar Roodkapje bijvoorbeeld (zoals verteld door Perrault, zeventiende eeuw) wordt opgegeten en dat was dan dat. Er verschijnt daarna geen kordaat optredende boswachter. De ogen van de stiefzusters van Assepoester (van de gebroeders Grimm, negentiende eeuw) worden uitgepikt door duiven tijdens de afsluitende bruiloft. En de stiefmoeder van Sneeuwwitje (ook de Grimms) moest op de bruiloft dansen in roodgloeiende ijzeren schoenen tot ze dood neerviel. Wat een ellende.
De kleine zeemeermin (Hans Christiaan Andersen, negentiende eeuw) wil haar prins trouwen. Om haar zeemeerminnenstaart in twee benen te veranderen laat ze een heks haar tong afsnijden en haar stem afnemen. Iedere pas die ze vervolgens met haar nieuwe voeten zet, voelt alsof ze op een scherp mes stapt.
Pijn
En dat heb ik dus soms ook, pijn bij elke stap. Mijn voeten zijn aangetast door reuma. Prinsen mogen dan niet baten, maar gelukkig is daar wel de wetenschap die onderzoekt wat die aandoening eigenlijk veroorzaakt. En de reumatoloog van het GHZ die me de juiste medicatie kan voorschrijven. En de orthopedische schoenmaker die schoenen op maat maakt waarmee ik beter kan lopen. Dat had dat zeemeerminnetje allemaal niet. Af en toe doen mijn lijf en voeten toch nog zeer en zeg ik ‘au’. Meestal net als dat zeemeerminnetje zonder stem niet hardop, maar zachtjes van binnen. Maar soms roep ik het uit zoals de stiefmoeder van Sneeuwwitje moet hebben gedaan om haar pijnlijke hete voeten.
Mijn vooruitzichten zijn gelukkig beter dan die van haar. Ik neem trouw mijn medicijnen en doe oefeningen om soepel te blijven. Zo houd ik de schade van mijn aandoening zo goed mogelijk binnen de perken. De zeemeermin uit ’t originele sprookje kreeg trouwens niet eens haar prins, hij trouwde op t eind met een ander. Laat die prinsen maar zitten en geef mij mijn medicijnen en het GHZ. Gelukkig is het leven geen sprookje.
Naar de volgende blog: Wachtkamer.
Deze blog werd gepubliceerd door het GHZ,16-11-2018.
