Internet staat vol leuke suggesties om creatief bezig te zijn. Laatst zag ik nog een filmpje waarin in een paar minuten een schilderij met vrolijke bomen werd gemaakt. Methode: knip uit bubbeltjesplastic wat rondjes. Smeer daar verschillende kleuren verf op. Druk ze op zwart papier. Zet er wat witte stippels overheen, maak stelen/stammen eraan, spetter nog wat kleur en voila: schilderijtje. Okee, het zal iets meer tijd in beslag nemen dan de paar minuten die het filmpje duurde. Rondjes knippen uit bubbeltjesplastic vergt wat nauwkeurigheid, je moet die verf nog uit de kast halen en na afloop de kwasten schoonmaken. Maar zeg nou dat ‘t alles bij elkaar anderhalf uur vergt. En dan?
Behangen
Ik had hetzelfde gevoel bij een workshop ‘encaustische art’. Met mini strijkijzertjes en gekleurde was maak je in een mum van tijd een ‘schilderijtje’. Allemaal best grappig om te doen en het was een gezellige workshopavond met mijn vriendinnen. Binnen pakweg twee uur maak je zoveel schilderijtjes dat je een flink stuk muur van je kamer kunt behangen met je creatieve producten.
Eerlijk
Ik sta daar heel dubbel tegenover. Ik hou zelf van tekeningen waar ik lang over kan doen. Iets wat inspanning kost, kennis van de techniek vergt en een product oplevert dat je iets heeft gekost. Vanwege mijn reumahanden kost tekenen me soms zelfs pijn, naast de gebruikelijke energie en tijd. Ik doseer het noodgedwongen. Maar als je, pijn of geen pijn, iets moois kunt maken in een half uur, wat heeft het dan voor zin om tijd en moeite in een tekening te stoppen? Het lelijke gevoel dat het soms bij me opwekt is, ik ben nu heel eerlijk, een mengsel van jaloezie met een dosis teleurstelling en boosheid erdoorheen. Kan ik niet beter ophouden met mijn tijdrovende gepriegel en met dat bubbeltjesplastic aan de slag gaan?
Nee. Natuurlijk niet.
Al die uren tijd gevuld met bedenken, potloodlijnen trekken, kleuren, bekijken, nog meer kleuren en lijnen tekenen brengt me wat. Uiteindelijk een tekening maar tijdens het tekenen zelf ook ontspanning, rust en soms gedachten die me op een ander spoor zetten en die te maken hebben met hele andere dingen dan dat tekenen zelf.
Ingelijst gevoel
Als ik later terugkijk in mijn map met tekeningen kan ik soms naadloos die gedachten terughalen. Die gaan over mijn reuma, over het hoe en waarom van sommige gebeurtenissen, over hoe ik iets (beter) kan aanpakken. Dat heb ik niet bij die snelle encaustische art- of bubbeltjesplastic-produkten. Dat blijft oppervlakte, een leuk schilderijtje voor in een vergeten hoekje, meer niet. Iemand anders vindt dat snel geproduceerde schilderijtje wellicht veel leuker. Maar ik zie in mijn eigen tekening zoveel. Een ingelijst gevoel, een herinnering, een stukje van mezelf. Al die uren tijd zijn dan beter besteed en veel waardevoller gebleken dan een youtubefilmpje van een paar minuten ooit kan weergeven.
Dit verhaal werd in iets gewijzigde vorm gepubliceerd in het blad van de Nederlandse Mandalavereniging (nr 134 winter 20220-2021).
Terug naar tekeningen overzicht.
