Vaak hoor ik van medemandalatekenaars dat er muziek wordt aangezet bij het tekenen van een mandala. Nu is niet iedere muziek geschikt. Het ligt ook een beetje aan je stemming of aan wat je aan het doen bent. Zo vind ik het heerlijk om bijvoorbeeld een verhaal, hoorspel of podcast aan te zetten. Dat doe ik echter alleen bij het kleuren van vlakjes of zo. Iets waarbij duidelijk is wat ik moet doen en welke kleuren ik waar ga gebruiken. Ik hoef niets te beslissen, ben lekker ontspannend bezig. Die begeleiding met woorden werkt voor mij helemaal niet als ik juist bezig ben met vormen en beslissingen moet maken: ga ik mijn lijnen naar rechts of naar links laten buigen? Worden die vlakken rood of voelt blauw beter? In die gevallen werkt enkel muziek. En dat is momenteel voor mij traditionele Japanse muziek, die ik op spotify vind. Ik versta echt niet wat er wordt gezongen, het zijn eigenlijk best scherpe tonen maar het spreekt op een of andere manier tot me. Het brengt me dichter bij mijn tekening.
Een liedje waar ik al jaren wat mee heb en dat steevast bij mij tot een brok in de keel leidt is “a small blue thing” van de Amerikaanse zangeres Suzanne Vega. Er gaat iets heel kwetsbaars en onschuldigs vanuit. Niet alleen van de tekst, ook de manier waarop ze het zingt. Het klinkt misschien een beetje morbide maar dit mogen mijn nabestaanden draaien op mijn uitvaart. Dat heb ik ze ook al gezegd en ik hoop dat ze begrijpen dat ik het echt meen. Ik heb geprobeerd om het liedje te tekenen. En voor het gemak en voor dit artikel de tekst in even het Nederlands vertaald. Of mijn mandala helemaal gelukt is? Ik weet het nog niet, ik moet er nog eens een paar keer goed naar kijken. Misschien doe ik nog een keer een poging. Geen probleem dit liedje nog eens een keer intensief te beluisteren. Het blijft me raken.
Dit artikel verscheen in het blad van de Nederlandse Mandalavereniging, nr 136, 2021
