Vorig najaar zat ik bij de medisch pedicure. Terwijl zij mijn teennagels knipte hoorden we sirene’s. Wat later stond er een man in uniform voor het raam. De pedicure ging polshoogte nemen en kwam vol verbazing weer naar binnen. Er stonden twee brandweerwagens, twee politiewagens en een ambulance klaar. Allemaal voor mij. Dat zal ik u even uitleggen.
Ik was naar mijn pedicure gereden op mijn scootmobiel. Ik heb reuma, kan niet meer fietsen en loop soms slecht. De pedicurepraktijk bevindt zich aan de achterkant van een woonhuis, in de bocht naar de Coenecoopbrug in Gouda. En daar kun je enkel met de auto komen. Er leidt geen fietspad of voetpad heen. Ik had mijn scootmobiel dus op de stoep achtergelaten en was te voet een veldje overgestoken om bij de pedicurepraktijk te komen. Terwijl ik werd behandeld had iemand die geparkeerde scootmobiel gezien en 112 gebeld. Daar werd het opgevat als mogelijke poging tot zelfdoding. De rivier de Gouwe was immers in de buurt. Er werd groots uitgerukt.
Sorry
Ik heb de weken daarna mijn hoofd gebroken over de gedachtegang van de 112-beller. Je rijdt langs de Gouwe en je ziet een scootmobiel staan, op de hoek van een stoep in een wat verlaten stukje Gouda. Wat denk je dan? Scootmobiel betekent dat iemand niet goed ter been is. Waar is die persoon dan gebleven? Scootmobiel betekent ook ‘gebrekkig’, of zoals dat nog veel vroeger heette ‘ongelukkig’. Geestelijk niet sterk wellicht, een ellendig leven met een handicap, misschien dat leven moe? Ging de redenering zo? En hoe luidde dan die melding? Wat werd er bij 112 gedacht? Ik kan me wel indenken dat een hulpdienst liever het zekere voor het onzeker neemt. Je doet als ambulancemedewerker gewoon je vak, je snelt met sirene’s aan naar de plaats van vermoed onheil. Als dat een keertje niet echt nodig blijkt, vind je dat vast niet erg. Als aanleiding van de commotie voelde ik me echter nogal opgelaten. Ik heb op die oprit ‘sorry’ gestameld terwijl de brandweer, politie en ambulance weer vertrokken.
Lief bedoeld, maar…..
Over dat ‘sorry’ heb ik me later bedacht. Want wat had ik kunnen doen om dit te voorkomen? Wat ik me ook heb afgevraagd: Zou er een melding gemaakt zijn als daar een fiets had gestaan? Zijn mensen met niet goed werken benen het leven eerder moe dan mensen die wel goed ter been zijn? Ik kan er op internet geen cijfers over vinden. Ach, ik ga er vanuit dat de melding aan 112 lief en sociaal betrokken was bedoeld. Dat er bezorgdheid achter zat. Ik heb echter geen lief bedoelde zorg nodig. Ik ben een chronisch zieke die haar leven goed op orde heeft. Zo’n scootmobiel is voor mij een alledaags gebruiksvoorwerp en ik sta er niet bij stil dat andere mensen er hele andere associaties bij kunnen hebben. Met al die hulpdiensten om me heen werd ik me daar weer eens pijnlijk bewust van. Zo’n hulpmiddel leidt ertoe dat sommigen me, geheel ten onrechte, als hulpbehoevend, ongelukkig en kennelijk suïcidaal mens zien. Ik kan en wil echter niet steeds rekening houden met dat soort associaties. Ik leef mijn eigen leuke leven, met beperkingen en al. En als ik hulp nodig heb vraag en regel ik dat liever zelf.
Binnenkort staat er in de bocht naar de Coenecoopbrug weer een scootmobiel op de stoep. Het is tijd voor een behandeling bij mijn pedicure. Zij biedt mij alle hulp die ik op dat moment nodig heb. Daar hoeven geen sirene’s bij.
Naar de volgende blog: Bijsluiter
Deze blog verscheen op de website van het GHZ, 19-11-2019.
