In de supermarkt sta ik voor het koekschap. Lastig, want ik weet dat al die suiker niet goed is voor een mens. Maar ja, wel lekker. Ik laat mijn ogen dwalen over de bokkenpootjes, stroopwafels, speculaas en stop bij de roze koeken. Die kan ik niet kopen zonder de herinnering erbij te nemen.
Bed vol kruimels
Op mijn tiende lag ik 3 maanden in het ziekenhuis. Er werd gezocht naar medicatie waar ik op zou reageren om de jeugdreuma te stoppen . In de jaren 70 was er echter nog weinig voorhanden. Ik herinner me gele en bruine pillen, goudspuiten en een operatie aan mijn handen die zonder voorbereiding opeens werd uitgevoerd onder plaatselijke verdoving. Ik herinner me de witte zaal waar ik met 5 andere meisjes lag, met grote ramen die uitkeken op een donkergroen bos. Als ik met bed en al naar de fysio werd gereden ging dat door ondergrondse gangen. Toen stond daar in een bocht opeens mijn moeder met die koeken. Dat veel te roze glazuur glinsterde me tegemoet. Met een bed vol kruimels en plakkerige vingers namen we weer afscheid. Die koeken proefden heel anders dan het reguliere eten in het ziekenhuis. Even was de wereld lekker zoet en krakend, lekker stiekem, lekker gewoon met mijn moeder in zomaar een gang.
Drie maanden
Hoe kwam ze in die gang terecht? Was het eenmalig, dat zij daar stond met die roze koeken? Of is dat vaker voorgekomen? Had ze een afspraak met iemand om de krappe vaste bezoektijden te omzeilen? Mocht ze die koeken niet tijdens het bezoekuur aan me geven of bewaarde ze die bewust voor deze gelegenheid? Ik heb het haar nooit gevraagd en het antwoord kan ik nu niet meer krijgen. Mijn moeder kwam een paar keer per week naar het ziekenhuis, op een van de vaste bezoekuren. Ze moest een uur heen en terug met de auto, ze reed niet graag, kreeg steevast daarna migraine en had bovendien nog mijn jongere broer om voor te zorgen. Mijn vader had een drukke baan en er moest een huis afbetaald. Hij kwam in het weekend. Ik had verkering in dat ziekenhuis, ik had er vriendinnen maar die kinderen vertrokken een voor een, allemaal. Om plaats te maken voor weer een ander kind met wie ik vriendschap sloot voor zolang een van ons daar was. Drie maanden lang in een raar soort samenleving waar kinderen kwamen en gingen om onduidelijke redenen en met volwassenen die je nauwelijks kende en waar medische behandelingen je overkwamen. Ik had geen weet van het hoe en waarom.
Roze koeken
Die roze koeken smaken nog steeds naar een soort mengelmoes van pijn, verlatenheid, vreugde, plezier, tranen en veel te zoet glazuur. Ik neem niets mee uit het koekschap. Ik bak zo dadelijk zelf wel een taartje, dan bepaal ik wat er allemaal inzit. En ik denk vandaag maar eens extra aan mijn moeder.
mei 2023, Terug naar overzicht
