Mijn rug is mijn zwakke plek en dat is goed te verklaren. Vanaf mijn tiende levensjaar kon ik vanwege reuma niet meer goed door mijn knieën. Ik was altijd n soort giraf: benen uit elkaar en bukken vanuit mijn lage rug als ik bijvoorbeeld iets van de grond moest tillen. Ik heb de röntgenfoto’s gezien: mijn ruggengraat heeft een duidelijke bocht en versleten wervels met maar weinig tussenruimte. Ik zeg het vaak als iemand vraagt naar mijn gezondheid: het gaat goed maar met die rug gaat ‘t een keer goed mis.
Stoofperenlikeur
En toch overviel het me toen mijn rug ging opspelen. Ik kon het een week of twee negeren. ‘Okée’, zo redeneerde ik, ‘ik heb last van mijn rug maar dat gaat wel vanzelf over’. Dat ging het niet en het werd steeds pijnlijker. Zitten, liggen, elke houding deed zeer en na verloop van tijd kon ik niet eens meer rechtop staan. De fysiotherapeut noemde het een derangement en hij nam de geijkte oefeningen met me door. Maar wat in mijn rug versleten is, is niet meer te herstellen. Ik heb weken volop geoefend. Met veel pijn én met de maximale hoeveelheid paracetamol en diclofenac achter de kiezen. Ten einde raad heb ik zelfs op advies van een vriendin die uit ervaring spreekt, een limonadeglas alcohol in de vorm van stoofperenlikeur achterover geslagen om een nacht goed te slapen. Inderdaad, dat moet geen gewoonte worden. Ik drink sowieso maar een glas of 5 per jaar, dus dit mocht in opperste wanhoop wel een keertje. Het verdoofde de pijnlijke en beknelde rugzenuwen en ik heb daarna eens heel fijn geslapen. Langzaam gaat het nu wat beter maar ik heb nog een weg te gaan.
Verjaardag
Op een rationeel niveau wist ik het wel, van die rug. Maar ik schrok er toch van en dan komt er een heel proces op gang. Weken vergingen met gevoelens van wanhoop en ongeloof, met uren in bed liggen en zo min mogelijk pijn proberen te hebben. Mijn lijf stort langzaam in maar mijn hoofd wil nog zoveel. Ik ben gewoon heel bang. Ik oefen en hoop. Twee dagen voor mijn verjaardag in juli kon ik weer zonder pijn zitten. Ik heb mijn scootmobiel uit de schuur gereden en ben een volle doos dure bonbons gaan halen voor de vriendinnen die ik voor mijn verjaardag had uitgenodigd. Vriendinnen die weten waar de theezakjes liggen en ook het koffiezetapparaat zelf bedienen en waar ik desnoods liggend op de bank een paar uurtjes een klein feestje mee kon bouwen. Dat ik 60 jaar werd, daar schrok ik ook wel een beetje van. Maar ik wilde het vieren. Vieren dat ik oud word, dat ik ondertussen veel heb meegemaakt maar ook nog steeds veel kan leren. Vieren dat ik weliswaar met een gebrekkig lijf leef maar ook de veerkracht heb om een nieuwe tegenslag te kunnen verwerken. En vieren met vriendinnen die me die dag via whatsapp toezongen of even langskwamen om samen de grote doos bonbons leeg te eten. Wat voelde ik me s avonds simpelweg gelukkig.
Augustus 2023
