Er zijn een aantal onderwerpen waar ik vaak over schrijf. Vaak zijn het observaties of wat mijmeringen, maar soms ook helpt het schrijven me om zaken op een rijtje te krijgen. Waar ik hier tot dusverre nog helemaal niet over heb geschreven is de ontwikkeling van mijn jongste kind,. Want over hoe dat verloopt, heb ik een tijdlang de zaken niet goed op een rijtje kunnen krijgen. Ik heb het er vooral met mijn vriendinnen over gehad tijdens vele kopjes thee. Mijn drie mannen thuis waren altijd nogal zwijgzaam over wat hen bezighield. Mijn jongste is nu 18 jaar en in de afgelopen 2 jaar heeft hij flink wat interne woelingen doorgemaakt. En dat in eerste instantie vooral intern gehouden. De eerste mededeling die daaruit resulteerde: “Ik val op jongens”, was niet zo schokkend. Oké, prima mijn kind. Niet dat ik dat nou direct zelf al had opgemerkt, maar ik zag wel dat dat zou kunnen. Maar daar bleef het niet bij. Hij kwam vorig jaar met de mededeling dat hij zich eigenlijk al lang van binnen een meisje voelt. Die had ik niet aan zien komen.
Rokje
Er is het afgelopen jaar heel wat gebeurd. Ik ben op zoek gegaan naar informatie. In mijn stad was vorig jaar een expositie over transstellen, dus bij de opening stond ik volop om me heen te kijken en heb ik gesprekken aangeknoopt. Ik heb een kennis gebeld die een relatie heeft met een transman en zij heeft haar ervaringen gedeeld. Mijn zoon kwam opeens met een rokje aan tafel, er werd nagellak en mascara gebruikt. Het hoofdhaar groeide lang en er is een laserprogramma gestart om baardhaar te verwijderen. Met een logopediste wordt geprobeerd de stem wat hoger te krijgen.
Vraag
Om het gesprek binnen het gezin wat op gang te krijgen, hebben we een WhatsApp-groepje gemaakt. Elke maandag dienen mijn man en ik één vraag in: “Wat doe je bij die logopedist?” Of: “Hoe merkte je het eerst dat je liever een vrouw bent?” Elke woensdag hebben we het dan aan tafel over het antwoord. Onze vraag: “Wil je dan meer vrouwendingen gaan doen?” werd met een tegenvraag beantwoord: “Wat zijn dat dan?” Kind heeft nooit met poppen gespeeld, maar dat heb ik zelf ook nooit zo gedaan. Kind gaat een technische opleiding doen, maar ja, dat doen vrouwen tegenwoordig gelukkig ook gewoon. Je hele idee over wat een man en wat een vrouw is gaat op de schop als je er dieper induikt.
Kleur
Ik kan het nu niet meer hebben over ‘mijn mannen’. Ik heb nog nooit een dochter gehad, daar moet ik even inkomen. Het is wennen aan een nieuw uiterlijk, maar ik merk dat ik allang niet meer zie dat hij … uh … zij er nu afwijkend van de man-/vrouwnorm uitziet. Zij is wie ze is en ik hou van haar. Toen ik daarom niet wist hoe de tekening waar ik mee bezig was, kleur te geven, bedacht ik dat wellicht een verloop van blauw naar roze paste bij wat er allemaal speelde. Het zijn maar kleuren, enkel symbolisch voor man en vrouw en bovendien cultureel nogal bepaald. In de middeleeuwen was bijvoorbeeld juist roze een jongenskleur en blauw voor meisjes. De kleur bepaalt wel het aanzien, maar niet wat het is.
Mijn kind bloeit op, komt steeds dichter bij de kern, ontdekt zichzelf en staat momenteel stevig in de schoenen. Nu hebben we ook wel een sociale omgeving waarin transgender zonder meer wordt geaccepteerd, er is eigenlijk nog geen onvertogen woord gevallen. Die hoort zij natuurlijk wel af en toe tijdens de bijbaan in de Kruidvat en ik houd mijn hart vast nu mijn kind zich als student heeft gevestigd in een stad aan de andere kant van het land. Ik kan zelf echter niet meer doen dan evenveel van mijn kind blijven houden. Alsjeblieft lieverd, een transbloem voor jou.
NB: In gewijzigde vorm verscheen dit artikel in het blad van de Nederlandse Mandalavereniging, zomer 2022, nr 141.
