Voor de tekencursus ‘Durf te tekenen’ moest ik mijn handtekening maken. Oftewel een hand omtrekken en invullen met tekst of doedels. Ik heb altijd vakkundig vermeden om mijn reumahanden als uitgangspunt voor een tekening te nemen. Te confronterend. Maar nu moest ’t. En het was … fijn om te doen. En confronterend.
Mijn handen zijn vervormd en pijnlijk. Ik zie het zelf niet meer want ze zijn me dierbaar. Maar voor een ander is door mijn handen vrij duidelijk dat ik wat mankeer. Ik vergeet dat soms. Ik kan er heel veel mee. De tekst aan de rand van de getekende hand luidt: “Mijn hand, vervormd en pijnlijk door reuma. Maar wat komt er veel uit!!! Ik schrijf, ik typ, ik teken, ik trek, ik duw. Ik boetseer, ik vorm, ik prik, ik kneed. Ik haak, ik naai, ik snijd, ik roer, ik hak. Ik streel, ik kneed, ik help, ik wijs. Ik neem, ik geef, ik leef.“
Oh, ik kneed twee keer zie ik. Ik vergis me ook wel eens.
Terug naar tekeningen
