Mijn kind en ik kijken graag samen naar wedstrijden in vaardigheden op Netflix. Een soort ‘Heel holland bakt’ maar dan niet met taart en koek. We hebben er al een serie met rivaliserende glasblazers op zitten, iets met mode en met interieurs inrichten en momenteel kijken we naar wie het beste make-up kan aanbrengen. Een van de deelnemers stelde zich voor als ‘disabled artist’, kunstenaar met een beperking. Ik had meteen een associatie met vroeger, heel vroeger, toen er wel eens iemand aan de deur kwam die kaarten verkocht met daarop werk van voetschilders. Mensen die om wat voor fysieke reden dan ook hun handen niet meer konden gebruiken en met hun tenen de penselen vasthielden. Kennelijk waren doorsnee landschapjes favoriet bij deze groep kunstenaar. Reden waarom de aangekochte kaarten vaak later in de oud-papierbak belandde. Je kocht zoiets ook niet vanwege het geschilderde plaatje.
Gewoon
Ook ik vertel bij een eerste contact vaak dat ik reuma heb. Dat ik daarom een scootmobiel gebruik en vervormde handen heb. Het verklaart misschien af en toe waarom ik iets niet kan of doe. Maar dan is voor mij de kous daarmee af. En wie wat wil weten mag het gerust aan me vragen. Het heeft verder niks te maken met bijvoorbeeld het vrijwilligerswerk dat ik doe. Ik dien gewoon goed werk te leveren, op te komen dagen wanneer dat wordt verwacht en me af te melden als dat een keertje niet kan. Ik ben geen ‘disabled vrijwilliger’, ik ben gewoon een vrijwilliger. Ik ben wie ik ben en daar horen een hele hoop labeltjes bij: vrouw, kan goed tekenen, schrijft wel eens een blog, ongeduldig, sinds corona lang haar en ja, ook met reuma.
Terug naar de disabled artist en de make-upwedstrijd. Ik had meteen een lichte hekel aan deze deelnemer. Door er één begrip van te maken zette ze zichzelf in een aparte categorie. Moet je de kwaliteit van haar werk misschien anders beoordelen? Nee natuurlijk niet. Zou er voor haar misschien een hoge stoel moeten worden klaargezet omdat ze niet lang kan staan. Ja, natuurlijk wel. Maar wat je produceert hoort werk te zijn van een ‘artist’, niet van een ‘disabled artist’.
Kleurig
De kruk die ze gebruikte was zo’n doorsnee grijze. Na diverse operaties kreeg ik ook altijd van die saaie krukken maar daar zat dan al snel een lading kleurige lintjes omheen. Als je een artist ben, waarom dan wel jezelf opfleuren met felgekleurd haar maar je kruk grijs laten? Of is dit een statement, iets van: ‘die kruk hoort niet bij mij, ik ben niet mijn handicap, dus daar doe ik niks mee’? Ach, hoe kan ik weten wat ze bedoelt. Mijn kind en ik waren voor een van de mannelijke deelnemers. Die trouwens kleurenblind was, zo bleek. Me dunkt in een make-upwedstrijd met recht een beperking. Maar daar had onze voorkeur niks mee te maken, hij was gewoon schattig in zijn reacties op de beoordelingen. Hij won niet, overigens. Op naar de volgende wedstrijd, we hebben iets met metaalbewerking en grote beelden gevonden.
febr 2022
Terug naar Over reuma
