Cultuurhuis Garenspinnerij riep op tot beeldend werk geïnspireerd door Mussorgsky. Nog nooit van gehoord maar daar heb je dan Spotify voor. Me laten leiden door de noten. Dansende puntjes op ’n notenbalk.
Het steeds maar uitkijken vanwege die anderhalve meter, de overdaad aan nieuwsberichten, speculaties over de toekomst, zorgen om je naasten, misschien ook over je inkomen, over hoelang dit nog gaat duren, dat alles legt een waas van onrust over je leven. Ik probeer die onrust uit mijn lijf te krijgen door actief te blijven. Ik ruim ‘t huis op en maak schoon. Bak taarten en probeer ingewikkelde recepten uit. Voor mijn vrijwilligerswerk zet ik een tijdschrift in elkaar met een computerprogramma dat ik nog nooit had gebruikt. Dat alles hield me de afgelopen weken goed bezig. Nuttige praktische zaken doen, dat lukt prima. Maar ontspannen…
Het nieuwe normaal
We zijn nu pas enkele maanden dat ‘nieuwe normaal’ aan het ontdekken. Leuke dingen ondernemen, er even helemaal uit zijn, hoort bij een normaal leven. Het kost wat nadenken en ook gewoon tijd om te leren hoe dat in de huidige situatie te doen. Ik ruil puzzels met vrienden, we hebben een tafelvoetbalspel te leen. Ik bestel sushi en kijk met mijn gezin een film. Spreek af en toe met een vriendin af in een tuin om even op afstand bij te praten. En gelukkig bied ook internet een weg naar buiten. Op Facebook en YouTube wordt volop gezongen, gemusiceerd en geknutseld met beeldmateriaal. Er zijn blogs en vlogs over kunst, musea geven digitale lezingen. Al die creativiteit heeft een mens gewoon nodig (ik in ieder geval wel). Om mee te lachen, te bewonderen, te leren en te reflecteren. Het plaatselijke museum en het plaatselijke culturele centrum hadden beiden een oproep geplaatst met een opdracht om iets te maken. Dat gaf me een doel, de eerste aanzet om mijn eigen creativiteit in alle rust weer aan te spreken.
Gaat lukken
Nu zit ik weer lekker te tekenen op mijn zolderkamertje. Ik teken als vanzelf vooral draaiende en wapperende lijnen en stippen. Ik begrijp wel waarom. Het kost even voor dat nieuwe normaal in je systeem zit. Dat gaat door aanpassen en meebewegen met veranderingen. ‘Survival of the fittest’ betekent ten slotte niet dat de sterkste mens overleeft maar juist de mens die zich het beste kan aanpassen aan de situatie (to fit= ergens in passen). Als chronisch zieke heb ik dat wel geleerd. Op straat sprak ik een kennis, iemand die net als ik in die kwetsbare groep zit. Toch gaat ze, net als ik, de straat op. We weten heel goed welke straat, op welk tijdstip en ook waar we nu niet moeten komen. We passen ons aan. Dat zijn we wel gewend. We moesten beiden in het verleden al regelmatig afscheid nemen van fysieke mogelijkheden vanwege onze aandoeningen. En toch blijf je dan zoeken naar manieren om dat leven leuk te houden. Het lukt, zo zeiden we tegen elkaar. Het gaat lukken, zo zie ik om me heen. Niet zonder slag of stoot, niet zonder verlies. Maar ook niet zonder winst, zonder nieuwe inzichten. Mijn vrijwilligerswerk viel grotendeels stil. Ik heb er baat bij. Bewegen staat hoger op mijn prioriteitenlijst en dat zorgt voor minder rugklachten. Dat wil ik zou houden en dus wil ik op een nieuwe manier langzaam weer meer (vrijwiligers)werk op gaan pakken op weg naar een nieuw normaal. Gaat lukken, al meebewegend op wat de toekomst brengt.
(mei 2020)
Naar reumablogs of naar mandala’s.
