Een kind uit de buurt vroeg naar mijn lievelingsseizoen. Dat is zo’n kindervraag die je eigenlijk niet naar waarheid kunt beantwoorden. Je lievelingskleur, je lievelingsdier…..Je neigt wellicht naar het een of ander maar vaak schuift dat ook naargelang je stemming. Bovendien zijn er vaak meerdere aspecten die je wel waarderen kunt in de diverse mogelijke antwoorden, dus een absolute keuze vind ik moeilijk. Maar zo’n kindervraag verlangt eigenlijk een eenduidig antwoord.
Mijmeren
Voor mij was het een aanknopingspunt om eens te mijmeren over dat antwoord. Ik ben momenteel 56. Het valt niet te ontkennen: ik bevind me in de herfst van mijn leven. Mijn lichamelijke conditie wordt minder, mijn tanden gaan schever staan, mijn rug is aan het verslijten. Ondanks dat alles voel ik me momenteel als persoon erg sterk. Ik weet wie ik ben, ik durf mijn mond open te doen als ik het ergens niet mee eens ben, schroom niet me met zaken te bemoeien. Dat heeft soms bijzonder leuke gevolgen. Wie regelmatig mijn stukken leest weet dat ik reuma heb. En omdat ik als vrijwilliger in ‘reumaland’ nogal actief ben word ik af en toe geïnterviewd. Zo stond ik een paar jaar geleden met een glitter-kerstjurk aan in de Margriet en deed ik een interview over bewegen, zwemmen en reuma in ‘Plus Magazine’. Op de bijbehorende foto stond ik in badpak en die foto werd afgedrukt over twee pagina’s. Ik, als een soort centerfold in badpak in een tijdschrift op mijn 51ste. Dat had ik pakweg twintig jaar geleden niet gedacht en waarschijnlijk ook niet gedurfd. Ik geef me zo zelfs soms letterlijk een beetje bloot, maar ik heb daar totaal geen problemen (meer) mee.
Herfst
Geen wonder dat ik de laatste jaren vooral geniet van de herfst. De kleuren van de herfst zijn stevig en warm, geel, rood, oranje, bruin. Mooie kleuren maar wel kleuren die aangeven dat het eind in zicht is. Hier en daar is nog wat groen maar uiteindelijk worden de bomen kaal en wordt de structuur van takken zichtbaar. Nu mijmer ik graag al tekenend en dat resulteerde in een beetje een verkleurend, verdorrend blad. Het groen aan de buitenkant verloopt naar roodbruin binnenin. En de nerven van het blad, de structuren die het blad in de zomer bij elkaar hield en voedde, komen tevoorschijn. Hier en daar zijn al stukken verdwenen. Ook mijn leven wordt wat ‘kaler’. De generatie die zich ooit boven mij bevond is op één tante na overleden. Mijn mobiliteit wordt minder. Maar tegelijkertijd wordt mijn leven duidelijker en waardevoller. Ik heb een fijne groep vrienden om me heen, heb besloten waar het in mijn leven om draait. Ik ben me er ook steeds meer van bewust dat ik moet leven in het hier en nu. Mijn toekomst wordt steeds minder in jaren en ook minder rooskleurig, gezien mijn tanende gezondheid. Maar dat weerhoudt me er niet van om te genieten en me volop te storten in nieuw vrijwilligerswerk, een cursus te gaan volgen of lekker te tekenen. Ik groei, verander en kleur mijn leven stevig zelf in. Lief kind, de herfst is momenteel mijn lievelingsseizoen.
(winter 2020)
