Op mijn scootmobiel rijd ik door mijn woonplaats Gouda. Ik heb reuma en kapotte knieën, vandaar. Je leert je stad zo heel anders kennen dan op de fiets, met de auto of te voet.
Mijn rijstijl is ‘pittig’. Elke hobbel die ik neem voel ik, deels omdat mijn rug versleten is. En deels omdat de Goudse bodem vol oneffenheden zit. De stad is gebouwd op een ondergrond van veen dat langzaam inklinkt. Dus alles zakt, met name de wegen. Het fietspad op de brug van de Graaf Florisweg heb ik jaren niet bereden onderweg van de binnenstad naar mijn huis. Dat pad lag te scheef en met mijn scootmobiel hing ik dan zo eng opzij, dat ik liever een andere weg nam. Er is daar ondertussen opgehoogd en rechtgelegd. Langzaam zie ik het hellingspercentage weer groter worden maar voorlopig kan ik de brug blijven nemen.
Omwegen
Ondertussen weet ik ook waar ik wel en niet verlaagde stukken kan vinden waarover ik van de weg de stoep op kan. Onderweg zijn met een scootmobiel in Gouda betekent dat je soms flinke omwegen moet nemen om ergens te komen. En omdat die bodem blijft bewegen moet ik blijven opletten.
Ik wil ook zo’n karretje!
Ik ben als moeder met een klein kind aan die scootmobiel begonnen. Dat kind moest immers naar school gebracht en dat lukte me niet op andere wijze. Toen mijn eerste zoon naar de basisschool ging ben ik tijdens de pauze met mijn scootmobiel, met kinderzitje voorop, op het schoolplein gaan staan. ‘Wie wil een rondje mee?’ heb ik geroepen. Een lange rij kinderen wilde. Bij het ophalen hoorde ik een meisje, dat ik in het zitje had gehad, tegen haar moeder zeggen: ‘Ik wil later ook zo’n karretje!’ Ik hoop voor haar dat ze het bij een fiets kan houden. Maar mocht het nodig zijn… neem zo’n ding! En leer meteen de ligging van de hobbels, bobbels, hellingen en drempels van omgeving kennen. Ik ken Gouda. En met die kennis kom ik waar ik wezen wil.
Dit verhaal is in 2020 in iets verkorte versie ook gepubliceerd op Goudseverhalen.nl als verhaal nr. 146. Daar vind je nog veel meer verhalen over Gouda.
Terug naar reumablogs.
