Peter Vergeer is heel voorzichtig met contacten tijdens de pandemie. Hij is na 7 weken op de IC, nu ruim een jaar geleden, nog steeds aan het herstellen van corona. Dus interview ik hem via de computer.
Peter vertelt: “Na een week ziek thuis werd ik in maart 2020 opgenomen in het GHZ. ’s Middags werd mijn vrouw gebeld dat ik de volgende dag wel weer naar huis kon. Maar diezelfde avond ging het helemaal mis. De eerste weken lag ik aan de beademing in het GHZ. Mijn vrouw had in mijn kamer in het ziekenhuis foto’s opgehangen van mij. Met mijn kinderen van 7 en 10, op mijn sportclubs. Om mij voor de verpleging een gezicht te geven.“ Want er was weinig meer over van de actieve fitte Peter. Zelf omdraaien in bed ging al niet.
27 miljoen
Peter werd vervoerd naar het ziekenhuis in Leidschendam omdat het GHZ vol liep, in een kunstmatige slaap gebracht en nog weken aan de beademing gehouden. Daar werd hij, tegen de verwachtingen in, ook weer wakker, niet wetende waar hij was. Peter kreeg last van delier, waanbeelden. “Dat was geen fijne tijd,” zegt Peter met enige humor. “Een van mijn wanen was dat ik 27 miljoen gewonnen had. En dat de verpleging bezig was dat geld van mij af te pakken. Dat liep nogal uit de hand.” Uiteindelijk knapte hij wat op en werd hij teruggebracht naar het GHZ. Daarna moest hij voor revalidatie naar Den Haag, om weer te leren eten, praten en lopen. “Er was een aparte vleugel voor coronapatiënten, dan zie je wat die ziekte kan uitrichten. Mensen met hersenbloedingen, een vrouw die vingers was verloren door de bloedproppen, iemand die zijn benen was kwijtgeraakt”.
Ze vroegen Peter daar wat zijn doelstelling was. “Ik zei: zo snel mogelijk naar de uitgang en de voor augustus geboekte wandelvakantie doen.” En dat deed hij. Half juli mocht Peter naar huis. En 1 augustus ging hij op vakantie. Hij regelde zuurstof en een rolstoel en kon enkel zitten op een kussen omdat hij letterlijk geen zitvlees meer had. Hij deed oefeningen als de rest van de familie ging wandelen en na een week kon hij toch een stukje mee, aan de zuurstof. “Momenteel kan ik weer wat fietsen en wandelen zonder zuurstof. Dus dit jaar gaan we weer. De planning is ook om in oktober het schaatsen op te pakken en volgend jaar het hardlopen. Als je niet doorzet, gebeurt er niks.” Hij werkt zelf hard aan zijn herstel. “En ik ben ook dankbaar voor de goede verzorging in het ziekenhuis!”
Constant aan
Dat zijn kinderen dit hebben moeten meemaken vindt Peter moeilijk. Hij weet zelf hoe het is als je vader op jonge leeftijd overlijdt. “Ik wil mijn kinderen op zien groeien. Ik had het geluk dat mijn lijf herstelde. Als zoiets gebeurt dan moet je ervoor gaan. Ik heb de vloer van het revalidatiecentrum kaal gelopen, in training met een rollator.” Op aanraden van de verpleging had zijn vrouw hen in april vorig jaar verteld dat papa misschien wel zou overlijden. De kinderen maken nu gelukkig mee dat Peter weer kleine activiteiten met ze kan doen: een balletje trappen, ze optillen. “Zonder kleerscheuren kom ik er niet af, maar als ik de 90
Voorlopig blijft Peter zoveel mogelijk bij anderen uit de buurt. “Ik sta constant ‘aan’, heb het gevoel dat ik mijn aandacht niet kan laten verslappen. Ik wil geen risico lopen.”. Enkele dagen na dit gesprek kregen zowel Peter als ik onze eerste vaccinatie. Een spannend moment, maar weer een stap in de goede richting.
Naar het volgende verhaal: Naar IJsland en weer terug
Deze blog is gepubliceerd op de website van het GHZ, 12-05-2021.
