De volgende essays van Yvonne over leven met een chronische aandoening kun je hier vinden:
Samen reuma hebben
Lang heb ik in mijn eentje reuma gehad. Tot ik 32 werd. Ik moet dan toch echt gaan bewegen. Niet dat ik stilzit. Ik heb een baan, doe vrijwilligerswerk bij een mensenrechtenorganisatie en ik heb een gezinsleven. Dat levert volop beweging, al doende loop en fiets ik heel wat af. Maar mijn reumalijf heeft meer nodig: gerichte oefeningen om soepel te blijven. In mijn stad blijkt een beweeggroep te zijn voor mensen met reuma, georganiseerd door een plaatselijke reumavereniging. Gelukkig kan ik meedoen zonder lid te worden. Zo houd ik de afstand die ik me ooit had voorgenomen. Waarom die afstand? En hield ik dat vol? Lees hier verder
Dit verhaal kreeg de derde plaats in de De Edgar Steneprijs. Dit is een schrijfprijs van de Eular, de Europese reuma-organisatie. Het thema was in 2024 ‘betrokken zijn bij een reuma-patiëntenvereniging en hoe dit de kwaliteit van leven van iemand met reuma kan verrijken en veranderen’. De prijs wordt in Nederland georganiseerd door Reumazorg Nederland. Het verhaal is ook te vinden op hun site.
Over toon en taart
Het is een nare periode. Je weet al wel wat je hebt: reuma. Maar dan moet je op zoek: Hoe stop je ontstekingen en pijn, de afbraak in je lijf? Er zijn volop medicijnen beschikbaar, maar wat werkt? Ik was onder behandeling voor RA bij een arts in opleiding in een academisch ziekenhuis. Hij was vanwege die opleiding op de hoogte van alle nieuwe ontwikkelingen. Ik luisterde en deed wat hij adviseerde. Ik begon met pillen slikken…
Maar dat was niet de oplossing voor mij. Die pillen wel, maar dat doen wat de arts zei niet. Lees hier verder
De Edgar Steneprijs (een schrijfprijs van de Eular, de Europese reuma-organisatie) had voor 2023 het thema ‘Communicatie met je arts’. Dit verhaal ‘Over toon en taart’ kreeg een eervolle vermelding.
Eigen maatwerk
Het begon met een stappenteller. Of nee, eigenlijk begon het met het voornemen meer te doen aan bewegen. Daarbij bleek die stappenteller te helpen. En natuurlijk ook de vriendin die elke maandagochtend op de stoep stond om samen met mij een flink rondje te wandelen. (…) Het standaarddoel van 10.000 stappen per dag haalde ik echter lang niet altijd vanwege actieve reumaontstekingen of vermoeidheid. Mijn stappenteller was dan teleurgesteld in me en liet dat weten ook…
De Edgar Steneprijs had in 2021 het thema ‘Digitale middelen’. Dit verhaal won de derde prijs, uitgereikt door de jury van Reumazorg Nederland
Bijzonder?
Thema van de Edgar Steneprijs 2020 sprak me erg aan: ‘hoe vrijwilligerswerk het leven met reuma positief beïnvloedt’. Dit essay, over wat dat vrijwilligerswerk met je doet kreeg een eervolle vermelding van Reuma Zorg Nederland.
Af en toe krijg ik het compliment dat het zo bijzonder is, zo knap. Dat ik ondanks al mijn beperkingen vanwege reuma, toch zoveel vrijwilligerswerk doe. Die waardering doet me goed. Maar eigenlijk voel ik me er ook wat ongemakkelijk bij. Want er zitten een paar vragen achter zo’n compliment. Kan je als je reuma hebt eigenlijk wel vrijwilligerswerk doen? Zou je, als je reuma hebt, eigenlijk niet vooral bezig moeten zijn met jezelf, met je gezondheid? In plaats van onbetaald iets te doen voor een ander?
Jouw hand
In 2018 kreeg het verhaal “Jouw hand” een tweede prijs in de nationale afdeling van de Edgar Stene Wedstrijd. ( de Europese schrijfprijs van de Eular). Over reuma en het opvoeden van een kind als je als moeder reuma hebt.
“Hij had er veelal geen idee van, hoe hij me hielp. Kan ik hem dan toch mijn steun, mijn toeverlaat, mijn kampioen noemen? Ik heb van ‘m genoten toen ik in verwachting was. Dat gekriebel in mijn buik, het gevoel altijd met zijn tweetjes te zijn. Echt, ik heb ‘t gemist toen ik eenmaal was bevallen. Mijn reuma hield zich toen ook rustig, ik had lang niet zoveel energie gehad en me zo goed gevoeld als tijdens die zwangerschapsmaanden. Maar korte tijd na de bevalling staken opeens de reumaontstekingen de kop op. Ik kon niet meer fietsen, nauwelijks lopen, ik had steun nodig.”
Nieuw hier
Dit verhaal werd gepubliceerd en kreeg een eervolle vermelding in 2013 het kader van de ‘opinieprijs 2012’. Georganiseerd door tijdschrift “” Volzin”. De opdracht was: schrijf een persoonlijk verhaal of een uitdagende bespiegeling over je eigen vernieuwingsdrift, of over de menselijke scheppingsdrang. ‘Nieuw hier’ werd een verhaal over reuma en het verleggen van je eigen grenzen.
“Hét onderwerp in mijn vriendenkring is momenteel ouder worden en alle lichamelijke gebreken die daarbij komen kijken. (…) Zaken als lelijk wordende en schever staande tanden, pijnlijk verslijtende knieën, hartproblemen, opvliegers en een conditie die niet meer is wat het vroeger was, zijn volop onderwerp van gesprek. Het is wennen als je lichaam het op diverse fronten laat afweten. Mijn vrienden staan aan het begin van de acceptatie van al die gebreken en van het niet meer alles kunnen. Voor één keer heb ik nu eens een voorsprong. Want dat kan ik al, leven met een niet meewerkend lijf. Lieve vrienden, welkom in mijn wereld.”
Lees hier verder….
Ik leer spelen
Dit verhaal, ingestuurd naar “de pen als lotgenoot”, kreeg in 2008 een nominatie in de categorie ‘pen publiek’ en het werd gepubliceerd in “Ervaringen over het leven met een ziekte” (ISBN 978 90 6665 915 5). ‘Ik leer spelen’ was eerder te lezen als column in het blad van de plaatselijke Reumavereniging Gouda e.o.
“Reuma verandert je. Ik heb het al vanaf mijn elfde jaar en ik zou u niet kunnen zeggen hoe anders ik was geweest als ik geen reuma had gekregen. Ik heb een tijdje gedacht dat ik met reuma een beter mens ben geworden. (…) Maar nu denk ik toch vooral dat het gewoon domme pech was, en dat ik ben zoals ik ben. Ik ben het resultaat van mijn opvoeding, de dingen die ik heb geleerd, gedaan, meegemaakt, en daar hoort reuma ook bij.
Maar toch vraag ik mezelf wel eens af wat juist die reuma met mij, mijn karakter, mijn wezen, heeft gedaan. (…) ik denk wel eens dat ik er toch een speciale tik van heb overgehouden. Namelijk dat ik alles zo effectief mogelijk wil doen. “
Dat is niet handig als je een kleine kind hebt dat de hele dag zomaar wat rondfladdert. Lees hier verder.
