Ik weet nog wanneer ik die doos kreeg. Het was toen nog geen doos maar een doe-het-zelfpakketje met vilten lappen, garen en kraaltjes. De moeder van een vriendinnetje van mijn jongste kind kwam ermee aan. Niet zomaar. Ik zat met mijn been in het gips en kon zes weken geen kant op. Letterlijk. Mijn door reuma vervormde voet was rechtgezet. Mijn twee schoolgaande kinderen werden volgens een ruim van tevoren in elkaar gezet schema zes weken lang door verschillende ouders mee naar huis genomen waar mijn man ze laat in de middag weer ophaalde. De moeder van die doos was een van die ouders.
Ik had me goed voorbereid op zes weken thuis zitten. Boeken ingeslagen, tekenmaterialen verzameld en volop dvd’s te leen gekregen. Nee, Netflix had ik 10 jaar geleden nog niet. Regelmatig kwam er iemand op visite. Ik heb me niet verveeld. Ik ben toen zelfs niet toegekomen aan dat viltpakket. Het kwam pas 5 jaar geleden uit de kast. Op een paar winterdagen in de kerstvakantie heb ik het in elkaar gezet. Ik heb me niet helemaal gehouden aan de bijgeleverde instructie. Het werd, zoals bedoeld, een opbergdoos, maar het bloemenpatroon dat ik met de bijgeleverde kraaltjes en vilten blaadjes erop had moeten naaien heb ik naar eigen inzicht vormgegeven. In de hoop er toch wat moois van te maken had ik wat andere kralen bijgekocht en van de voorgevormde bloemen andere vormen geknipt. De hardroze vilten doos vind ik desondanks toch lelijk maar dat is enkel de buitenkant. Ik gebruik ‘m en hij staat nu in de kast, gevuld met bolletjes wol. Het was een teken van meedenken, meeleven en meehelpen. En dat is heel veel waard.
Mei 2021
Terug naar de reumaverhalen.
