Gisteren diende ik van het label van mijn theezakje een antwoord te verzinnen op: ‘Wanneer heb je voor het laatst iemand geholpen’ en ‘wat is jouw favoriete moment van de dag’. En vandaag had ik een theezakje in gebruik dat me de vraag stelde wat voor mij de perfecte avond uit is. Ik kan het niet laten om te beginnen met nadenken over mijn antwoord. Ja…wat is eigenlijk mijn…. Na enkele seconden kan ik mezelf gelukkig stoppen.
Kleur doet wat met je. Een kleur kan warm zijn, of zacht, fel, intens, fris, koud, rustgevend, prikkelend: je kunt er allerlei betekenissen en emoties aan vastknopen.
Ik had wat tegen paars. Maar dat is gaan schuiven. Over paarse potloden, paarse kleding en een bijzondere paarse ketting lees verder
Ik luister graag naar podcasts (…) bijvoorbeeld naar de Omdenkenpodcast. De interviewer probeert met doorvragen te komen bij de kern van het probleem. Een van de vraagstellingen is dan ‘is het eigenlijk wel een probleem of maak je er dat zelf van?’ (…) Het is ook, even kort door de bocht, het klassieke vraagstuk of het glas halfvol of halfleeg is. (…) Ik heb zelf de neiging zaken nogal gauw als halfvol te zien. Dat is overigens niet altijd even handig.
Soms helpt schrijven om mijn gedachten op een rijtje te zetten. Waar ik tot dusverre nog niet over heb geschreven is de ontwikkeling van mijn jongste, nu achttienjarige kind. Daarover kreeg ik dat gedachtenrijtje een tijdlang niet goed voor elkaar. Ik heb het er eerst met vriendinnen over gehad tijdens vele kopjes thee. Mijn jongste heeft in de afgelopen paar jaren flink wat interne woelingen doorgemaakt. Hij kwam uiteindelijk vorig jaar naar buiten met de mededeling dat hij zich al lang van binnen een meisje voelt. Die had ik niet aan zien komen.
Het is een kwestie van wennen, kijken, praten en houden van. Mensen heb je in allerlei smaken. Daar horen allerlei reacties bij. Lees verder
In het Goudse museum werd voor de expositie ‘Met andere ogen’ mijn commentaar op een museaal voorwerp opgenomen voor de audiotour. Bij het bekijken van de lange ivoren pijpenhouder uit de zeventiende eeuw gingen mijn gedachten meteen uit naar mijn oom. Ik herkende het uitgesneden monster. Datzelfde monster, een benen hanger, lag onderin de la waar ik mijn kettingen en oorbellen bewaar.
Die oude ivoren pijpenhouder leidt naar een verhaal over mijn oom. En een gehaakt engeltje leidt naar mijn tante. Lees de twee verhalen hier.
Tijdens een van de lockdownperiodes tijdens de pandemie vroegen twee vriendinnen of ik ze kon leren mandalatekenen. Nu heb ik altijd geroepen dat er geen juf in mij schuilt. Ik vind dat je dan toch steeds het positieve moet kunnen blijven zien in een leerling, al doet die nog zo vervelend. Ik heb daarvoor het geduld niet.
Toch ben ik gaan lesgeven. Maar ik had zelf ook weer les, in botanisch tekenen. En dan ontdek je dat het ene tekenen het andere niet is. Lees het verschil. NB: deze tekst verscheen in iets gewijzigde vorm in het blad Mandala, nr 135, voorjaar 2021.
Vijfentwintig jaar geleden werd mijn wereld héél klein. Bijna 52 centimeter lang, 2900 gram met magere armpjes en beentjes. Ik was alleen maar naar mijn kind aan het kijken. Ik was bezig met voeden, zelf herstellen, gebroken nachten, verschonen, allemaal nieuw. Ik herinner me dat ik pas na een week weer eens letterlijk naar buiten kon kijken.
En toen zag ik de kersenboom, opeens helemaal in bloei. Ik had de tussenstadia van kale takken naar volle bloesem gemist. Dat heb ik na 25 jaar goedgemaakt. Lees verder
