Ik schrijf blogs voor het Groene Hart Ziekenhuis. Ik ben daar patiënt en kom van alles tegen. Of ik zoek het op. Hoe zit ’t daar in elkaar en wat vind ik daar als patiënt van?
“Op een zonnige woensdag stond ik op de Goudse curiosamarkt bij een kraampje te kijken. Een andere bezoeker was in gesprek met de kraamhouder. Ik luisterde niet, maar hoorde toch wat er werd gezegd. ‘Weet je wat het is, scootmobielgebruikers zijn lui en dik’, hoorde ik.”
Ja, dan kan ik ’t niet laten daar toch wat over te zeggen, want ik heb ook zo’n ding. Lees daarover verder op deze site of die van het Groene Hart Ziekenhuis.
“Het Groene Hart Ziekenhuis heeft de schoonmakers in eigen dienst, er wordt voor de schoonmaak geen extern bedrijf ingehuurd. Ik vind dat bijzonder. Dus vroeg ik of ik een keertje mocht meelopen om te zien hoe het zit met het contact tussen schoonmaker en patiënt. Dat mocht. Ik liep een leerzaam uurtje mee met Jolanda.”
En ik leerde vanalles over doekjes, sopjes en code rood. Ook meer weten? Lees het op deze site of op de Blogpagina van het Groene Hart Ziekenhuis.
“Net toen in het voorjaar de kranten vol stonden over de ‘Coöperatie Laatste Wil’ die een dodelijk middel verschafte aan wie maar wilde, zaten mijn vader, zijn huisarts, mijn broer en ik midden in de gesprekken over euthanasie.”
Dat leverde heel wat ongerustheid op. Maar we hebben ons best gedaan die euthanasie mogelijk te maken. En dat is gelukt. Lees daarover verder op Lees hier verder.
“In de spreekkamer bekijken de reumatoloog en ik samen de uitslag van de botdichtheidsmeting die ze me aanraadde te laten doen. De waardes geven aan dat ik osteoporose heb; met name mijn heupgewricht is broos geworden. Mijn reumatoloog brengt de boodschap voorzichtig. We bespreken heel doelmatig de mogelijke medicatie, een wekelijkse pil, een drankje of een jaarlijks infuus.”
Behalve dat doelmatige is er ook nog de emotie. Zo’n nieuwe diagnose is niet niks. Lees daarover verder in mijn blog op deze site of die van het Groene Hart Ziekenhuis.
“Als kind hoopte ik elke keer weer dat mijn reumatoloog aan het einde van de controleafspraak zou vergeten om het formulier voor bloedafname van zijn stapel te pakken. Maar nee, niet één keer vergat hij dat en zo liep ik elke drie maanden verslagen en zenuwachtig achter mijn moeder aan richting bloedafname. “
Maar nee, hij vergat het nooit. Maar goed ook trouwens. Maar één kinderkwestie is nog niet opgelost. Lees erover in de blog op deze site of die van het Groene Hart Ziekenhuis
“Bij ziekte wordt er soms gesproken in termen van oorlog. Je strijdt tegen je ziekte, je bevecht je ziekte, je verliest van of overwint je ziekte. Ik ben allergisch voor dat soort termen. Zeker als er sprake is van een chronische ziekte of aandoening, want dan genees je gewoon niet. Dan is het voor jou als patiënt een tot mislukken gedoemd gevecht. Om moedeloos van te worden.”
Maar er is ook een andere manier van kijken. Beschouw je ziekte als de buurman, dat leeft veel prettiger! Lees daarover verder in mijn blog op deze site of die van het Groene Hart Ziekenhuis.
“Een van de beste vrienden van mijn zoon bleek diabetes te hebben. Een paar dagen na de diagnose ging ik, samen met zoon, bij hem op bezoek in het GHZ. Het was een heftige tijd voor hemzelf, en voor zijn ouders. Wat onwennig zaten we op de kinderafdeling bij elkaar. Maar zoon en vriendje waren dat al snel beu. Ze verkasten naar de spelletjeskamer, daar was namelijk een spelcomputer”.
Ik herkende dat wel. Zo wilde ik als kind, 3 maanden in het ziekenhuis, wel eens patat. Dat kwam wel, maar niet zoals ik had gehoopt. Lees daarover verder in mijn blog op deze site of die van het Groene Hart Ziekenhuis.
