Ik schrijf blogs voor het Groene Hart Ziekenhuis. Ik ben daar patiënt en kom van alles tegen. Of ik zoek het op. Hoe zit ’t daar in elkaar en wat vind ik daar als patiënt van?
Wat fijn om zonder mondkapje het Groene Hart Ziekenhuis (GHZ) in te kunnen! Wel nog even de handen ontsmetten. In de gangen van het GHZ, onderweg naar mijn reumatoloog, moest ik opeens denken aan IJsland. Dat behoeft uitleg.
Dat heeft te maken met hekjes, vaccinaties en een geiser. Lees verder. Deze blog werd ook gepubliceerd op de site van het Groene Hart Ziekenhuis.
Al diverse keren ging ik, onderweg naar de bloedafname of naar mijn specialist, door de coronascreening voor de deur van het Groene Hart Ziekenhuis. Op een donderdagmiddag in juli kijk ik een uurtje mee met Joep en Puck en vraag hen hoe dat screenen eigenlijk gaat.
Over recidivisten, over grapjes en over wat er gebeurt als je ‘ja’ zegt op die vraag naar ziekteverschijnselen. De sfeer is goed terwijl ik meekijk, maar dat is niet altijd zo. Lees ‘m verder op deze site of op de site van het GHZ
De vrijwilligers van het Groene Hart Ziekenhuis zaten in het voorjaar noodgedwongen werkloos thuis vanwege corona. In juni gaan ze weer aan het werk. Niet allemaal, want vrijwilligers boven de 70 mogen volgens de regels nog niet én sommige vrijwilligerstaken kunnen niet worden uitgevoerd met die 1,5 meter regel. Adri vertelt over haar eerste weken in de centrale hal van het GHZ en Marijke legt uit waarom ze er zelf voor koos het nog even aan te zien. Over kaarten bezorgen op de corona-afdeling en verlangen naar groen licht. Lees het hele interview. Voor een verkorte versie kun je terecht op de site van het GHZ.
Voor het GHZ schrijft Yvonne maandelijks een blog over haar ervaringen als patiënt in het GHZ. Nu corona in het centrum van de belangstelling staat houdt Yvonne enkele interviews met vrijwilligers van het GHZ. Op gepaste afstand, uiteraard. Deze keer Inge en Maaike. Wat doet het met hen nu ze hun vrijwilligerswerk in het GHZ niet kunnen doen? Over angst, ontroering en gewoon doorgaan. Het GHZ publiceerde op haar site de korte versie.
Wie als patiënt naar het ziekenhuis komt, stuit soms meteen achter de slagbomen van het GHZterrein op een vrijwilliger. Dat is de chauffeur die patiënten vervoert tussen de parkeergarages en het GHZgebouw. Een hele uitkomst voor wie niet zo goed loopt. Maar hoe kan iemand nou zin hebben om elke week urenlang heen en weer te rijden over pakweg 1 kilometer?
Op die vraag hadden de twee mannen een duidelijk antwoord. Het werd een uitgebreid gesprek waar heel wat gevoel bij kwam kijken. Lees het interview hier of op de site van het Groene Hart Ziekenhuis
Wie ziek is gebruikt vaak medicijnen en daar hoort een bijsluiter bij. Nu heeft dat specifieke stuk tekst een erg slechte naam. “De bijsluiter? Die lees ik niet want dan durf ik die pillen niet meer te slikken”. Dat hoor en lees ik regelmatig. Maar een bijsluiter is gewoon de gebruiksaanwijzing: Hoe werken je medicijnen eigenlijk?
Wat is de overeenkomst tussen een bijsluiter en een Ikea-kastje? Wat is een GIP? En wat heb je daar als patiënt aan? Lees verder. Deze blog werd ook gepubliceerd op de site van het Groene Hart Ziekenhuis.
In mijn lange carrière als patiënt is er al volop fout gegaan bij beslissingen over mijn behandeling. Zo ben ik als kind pakweg 45 jaar geleden geopereerd aan mijn handen zonder dat ik of zelfs mijn ouders daarvan vooraf op de hoogte waren gesteld. Andere tijden, inderdaad. Een meer recent voorbeeld: Ik gebruikte medicijnen waar ik voor mij onacceptabele bijwerkingen van had. Mijn arts in het universitaire ziekenhuis was het daar niet mee eens.
Samen beslissen met je arts over je behandeling. Dat is nu het ideaal. Er zitten echter volop haken en ogen aan het bepalen van de koers van je leven als je iets mankeert. Lees verder op deze site of op de site van het Groene Hart Ziekenhuis waar deze blog ook werd gepubliceerd
