ervaringen van iemand met reuma, chronische aandoening, reumatoïde artritis
Mijn beide zonen willen het eens zijn met wat er op hun kleding staat. Dus al staat de kleur bijzonder mooi, is de snit precies passend, als er een volgens hen onjuiste of onzinnige tekst op staat, trekken ze zo’n T-shirt niet aan.
Wat moet ik in dat licht dan denken van de tekst op het T-shirt van die man met die roze bal die daar voor me loopt? Lees de blog
Alhoewel ik al jaren in Gouda woon blijf ik me Brabander voelen. Ik kom oorspronkelijk uit Kaatsheuvel. Handig is dat je zelden hoeft uit te leggen waar dat ligt. Bij de Efteling, inderdaad. Mijn vader speelde er als kind, toen het nog het speeltuintje van de paters was. Mijn ouders hebben er elkaar leren kennen in het restaurant bij de toenmalige roeivijver.
En ook ik heb er heel wat geschiedenis liggen. Over de stoomcarrousel, reuma en kleuren.
De vrijwilligers van het Groene Hart Ziekenhuis zaten in het voorjaar noodgedwongen werkloos thuis vanwege corona. In juni gaan ze weer aan het werk. Niet allemaal, want vrijwilligers boven de 70 mogen volgens de regels nog niet én sommige vrijwilligerstaken kunnen niet worden uitgevoerd met die 1,5 meter regel. Adri vertelt over haar eerste weken in de centrale hal van het GHZ en Marijke legt uit waarom ze er zelf voor koos het nog even aan te zien. Over kaarten bezorgen op de corona-afdeling en verlangen naar groen licht. Lees het hele interview. Voor een verkorte versie kun je terecht op de site van het GHZ.
Het steeds maar uitkijken vanwege die anderhalve meter, de overdaad aan nieuwsberichten, speculaties over de toekomst, zorgen om je naasten, misschien ook over je inkomen, over hoelang dit nog gaat duren, dat alles legt een waas van onrust over je leven. Ik probeer die onrust uit mijn lijf te krijgen door actief te blijven. Ik ruim ‘t huis op en maak schoon. Bak taarten en probeer ingewikkelde recepten uit. Voor mijn vrijwilligerswerk zet ik een tijdschrift in elkaar met een computerprogramma dat ik nog nooit had gebruikt. Dat alles hield me de afgelopen weken goed bezig. Nuttige praktische zaken doen, dat lukt prima. Maar ontspannen…
Ja, dat koste even tijd en moeite. Maar t lukt wel …
Museum Gouda roept op tot groepscreativiteit, Coronacrisis, april 2020. Een tekening van een stip op de horizon gebruiken als basis voor een minikunstwerkje. Dus ging ik aan de slag, met een oude deken, vilt en borduurgaren.
En dat werd een kunstwerkje met een verhaal.
Gewoon een stukje wandelen heeft wat weg van een game. Ik houd in de gaten wie er nog meer op straat zijn en of we elkaar tegemoet wandelen. De opdracht is 1,5 meter afstand bewaren. Als dat niet lukt verlies je een leven. Ik speur naar tegenliggers, moet beoordelen of die dezelfde game spelen of dat het wellicht iemand is die zich niet aan de regels houdt en als een zombie gewoon recht vooruit banjert. Die zombies zijn de gevaarlijkste obstakels op mijn weg. De meeste mensen doen gelukkig dezelfde game. Er wordt op elkaar gewacht en uitgeweken. We lopen langs elkaar heen op de randjes van het pad en knikken elkaar toe als eensgezinde medespelers.
Met fantasie de werkelijkheid ombuigen om het draaglijk te maken. Lees verder hoe. Deze blog verscheen op de site van het Groene Hart ziekenhuis op 1-4-2020
Af en toe krijg ik het compliment dat het zo bijzonder is, zo knap. Dat ik ondanks al mijn beperkingen vanwege reuma, toch zoveel vrijwilligerswerk doe. Die waardering doet me goed. Maar eigenlijk voel ik me er ook wat ongemakkelijk bij. Want er zitten een paar vragen achter zo’n compliment. Kan je als je reuma hebt eigenlijk wel vrijwilligerswerk doen? Zou je, als je reuma hebt, eigenlijk niet vooral bezig moeten zijn met jezelf, met je gezondheid? In plaats van onbetaald iets te doen voor een ander?
Ik heb er over zitten peinzen en kwam tot de conclusie dat er veel redenen zijn om vrijwilligerswerk te doen. Maar die verschillen nogal in de tijd. Bij mij althans. Het heeft me bovendien erg geholpen, juist in dat leven met reuma. Hoe dan? Lees verder.
