Artikelen over chronische ziekte en patient zijn.
“In de wachtkamer van de poli reumatologie van het GHZ kijk ik altijd even om mij heen. Wie zit daar nog meer? Hebben die allemaal ook wat ik heb? Het antwoord is ‘nee’…”
Lees waarom ik dat een probleem vind, op deze site of die van het Groene Hart Ziekenhuis.
“Soms voel ik me net de kleine zeemeermin. Nee, niet Ariël uit de bekende tekenfilm. Sprookjes zoals onder andere door Disney verfilmd, zijn bedoeld voor kinderen, ze lopen goed af en de slechteriken krijgen een taakstraf. Maar de sprookjes zoals ze lang geleden werden doorverteld of verzonnen waren niet voor tere zielen.”
Ook mijn leven is geen sprookje en daar ben ik blij mee. Lees hier verder voor de hele blog (of ga naar de site van het Groene Hart Ziekenhuis).
“Als patiënt zie ik een apotheek toch een beetje als de ‘groenteboer’ voor medicijnen. Ik heb een appel/een pil nodig. Ik ga met mijn boodschappenlijstje/recept naar de groenteboer/apotheker. Die pakt t voor mij van de plank, ik betaal (of mijn zorgverzekeraar doet dat), en dan kan ik weer naar huis. De groenteboer zal me echter niet tegenhouden als ik naast die appel ook een halve kilo broccoli wil afrekenen.”
Dat doet de apotheker wel. Lees daarover verder in mijn blog op deze site van het Groene Hart Ziekenhuis.
“Net toen in het voorjaar de kranten vol stonden over de ‘Coöperatie Laatste Wil’ die een dodelijk middel verschafte aan wie maar wilde, zaten mijn vader, zijn huisarts, mijn broer en ik midden in de gesprekken over euthanasie.”
Dat leverde heel wat ongerustheid op. Maar we hebben ons best gedaan die euthanasie mogelijk te maken. En dat is gelukt. Lees daarover verder op Lees hier verder.
“In de spreekkamer bekijken de reumatoloog en ik samen de uitslag van de botdichtheidsmeting die ze me aanraadde te laten doen. De waardes geven aan dat ik osteoporose heb; met name mijn heupgewricht is broos geworden. Mijn reumatoloog brengt de boodschap voorzichtig. We bespreken heel doelmatig de mogelijke medicatie, een wekelijkse pil, een drankje of een jaarlijks infuus.”
Behalve dat doelmatige is er ook nog de emotie. Zo’n nieuwe diagnose is niet niks. Lees daarover verder in mijn blog op deze site of die van het Groene Hart Ziekenhuis.
“Ik heb mijn leven ingericht naar wat ik kan en vind dat ik mijn aandoening zo aardig onder controle heb en volop meedoe in de samenleving. Mijn leven, met hulpmiddelen en beperkingen en al is voor mij heel gewoon. Toch word ik soms op onverwachte momenten met mijn chronische ziekte geconfronteerd.”
En dan word ik toch weer even heel verdrietig. Wat gebeurde er? Lees het in de blog op deze site of die van het Groene Hart Ziekenhuis.
“Als kind hoopte ik elke keer weer dat mijn reumatoloog aan het einde van de controleafspraak zou vergeten om het formulier voor bloedafname van zijn stapel te pakken. Maar nee, niet één keer vergat hij dat en zo liep ik elke drie maanden verslagen en zenuwachtig achter mijn moeder aan richting bloedafname. “
Maar nee, hij vergat het nooit. Maar goed ook trouwens. Maar één kinderkwestie is nog niet opgelost. Lees erover in de blog op deze site of die van het Groene Hart Ziekenhuis
