Voor het GHZ schrijft Yvonne maandelijks een blog over haar ervaringen als patiënt in het GHZ. Nu corona in het centrum van de belangstelling staat houdt Yvonne enkele interviews met vrijwilligers van het GHZ. Op gepaste afstand, uiteraard. Deze keer Inge en Maaike. Wat doet het met hen nu ze hun vrijwilligerswerk in het GHZ niet kunnen doen? Over angst, ontroering en gewoon doorgaan. Het GHZ publiceerde op haar site de korte versie.
Museum Gouda roept op tot groepscreativiteit, Coronacrisis, april 2020. Een tekening van een stip op de horizon gebruiken als basis voor een minikunstwerkje. Dus ging ik aan de slag, met een oude deken, vilt en borduurgaren.
En dat werd een kunstwerkje met een verhaal.
Gewoon een stukje wandelen heeft wat weg van een game. Ik houd in de gaten wie er nog meer op straat zijn en of we elkaar tegemoet wandelen. De opdracht is 1,5 meter afstand bewaren. Als dat niet lukt verlies je een leven. Ik speur naar tegenliggers, moet beoordelen of die dezelfde game spelen of dat het wellicht iemand is die zich niet aan de regels houdt en als een zombie gewoon recht vooruit banjert. Die zombies zijn de gevaarlijkste obstakels op mijn weg. De meeste mensen doen gelukkig dezelfde game. Er wordt op elkaar gewacht en uitgeweken. We lopen langs elkaar heen op de randjes van het pad en knikken elkaar toe als eensgezinde medespelers.
Met fantasie de werkelijkheid ombuigen om het draaglijk te maken. Lees verder hoe. Deze blog verscheen op de site van het Groene Hart ziekenhuis op 1-4-2020
Af en toe krijg ik het compliment dat het zo bijzonder is, zo knap. Dat ik ondanks al mijn beperkingen vanwege reuma, toch zoveel vrijwilligerswerk doe. Die waardering doet me goed. Maar eigenlijk voel ik me er ook wat ongemakkelijk bij. Want er zitten een paar vragen achter zo’n compliment. Kan je als je reuma hebt eigenlijk wel vrijwilligerswerk doen? Zou je, als je reuma hebt, eigenlijk niet vooral bezig moeten zijn met jezelf, met je gezondheid? In plaats van onbetaald iets te doen voor een ander?
Ik heb er over zitten peinzen en kwam tot de conclusie dat er veel redenen zijn om vrijwilligerswerk te doen. Maar die verschillen nogal in de tijd. Bij mij althans. Het heeft me bovendien erg geholpen, juist in dat leven met reuma. Hoe dan? Lees verder.
Een kind uit de buurt vroeg naar mijn lievelingsseizoen. Dat is zo’n kindervraag die je eigenlijk niet naar waarheid kunt beantwoorden. Je lievelingskleur, je lievelingsdier…..Je neigt wellicht naar het een of ander maar vaak schuift dat ook naargelang je stemming. Bovendien zijn er vaak meerdere aspecten die je wel waarderen kunt in de diverse mogelijke antwoorden, dus een absolute keuze vind ik moeilijk. Maar zo’n kindervraag verlangt eigenlijk een eenduidig antwoord.
En over zo’n antwoord mijmer ik het liefst tijdens het tekenen. Lees verder wat het antwoord was. En bekijk de tekening in detail.
“Hoe doe je dat nou?” was de vraag van een medetekenaar. Nou zo dus: ik teken een cirkel, zet er vaag wat elementen in en dan leidt de ene vorm tot de andere. Ik heb er eens gaandeweg een foto van gemaakt en dat wordt dan weer een filmpje. Als antwoord op die ene vraag.
Wie als patiënt naar het ziekenhuis komt, stuit soms meteen achter de slagbomen van het GHZterrein op een vrijwilliger. Dat is de chauffeur die patiënten vervoert tussen de parkeergarages en het GHZgebouw. Een hele uitkomst voor wie niet zo goed loopt. Maar hoe kan iemand nou zin hebben om elke week urenlang heen en weer te rijden over pakweg 1 kilometer?
Op die vraag hadden de twee mannen een duidelijk antwoord. Het werd een uitgebreid gesprek waar heel wat gevoel bij kwam kijken. Lees het interview hier of op de site van het Groene Hart Ziekenhuis
