Blog - Even Yvonne

03 feb

Mens met beperking

Mijn kind en ik kijken graag samen naar wedstrijden in vaardigheden op Netflix. Een soort ‘Heel holland bakt’ maar dan niet met taart en koek. We hebben er al een serie met rivaliserende glasblazers op zitten, iets met mode en met interieurs inrichten en momenteel kijken we naar wie het beste make-up kan aanbrengen. Een van de deelnemers stelde zich voor als ‘disabled artist’, kunstenaar met een beperking. Ik had meteen een associatie met vroeger, heel vroeger, toen er wel eens iemand aan de deur kwam die kaarten verkocht met daarop werk van voetschilders.

Hoe stel je jezelf voor? Met of zonder die beperking? En wat wil je daarmee zeggen? Lees hier verder

20 nov

Vooraf inhalen

Het sluipt erin. Dat ‘sluipen’ is echt de beste term. Het komt langzaam en onopgemerkt. Er gaat dreiging vanuit.

Wat er dan insluipt? Aanpassingen, groeiende beperkingen, kleine oplossingen voor dingen die je niet meer kunt. En dat heeft gevolgen voor je dagelijkse gedrag. Lees verder.

05 okt

Van ziekenhuis naar IJsland en terug

Wat fijn om zonder mondkapje het Groene Hart Ziekenhuis (GHZ) in te kunnen! Wel nog even de handen ontsmetten. In de gangen van het GHZ, onderweg naar mijn reumatoloog, moest ik opeens denken aan IJsland. Dat behoeft uitleg.

Dat heeft te maken met hekjes, vaccinaties en een geiser. Lees verder. Deze blog werd ook gepubliceerd op de site van het Groene Hart Ziekenhuis.

02 aug

Oom en tante

In het Goudse museum werd voor de expositie ‘Met andere ogen’ mijn commentaar op een museaal voorwerp opgenomen voor de audiotour. Bij het bekijken van de lange ivoren pijpenhouder uit de zeventiende eeuw gingen mijn gedachten meteen uit naar mijn oom. Ik herkende het uitgesneden monster. Datzelfde monster, een benen hanger, lag onderin de la waar ik mijn kettingen en oorbellen bewaar.

Die oude ivoren pijpenhouder leidt naar een verhaal over mijn oom. En een gehaakt engeltje leidt naar mijn tante. Lees de twee verhalen hier.

21 jun

Kleding met betekenis

Mijn volwassen zoon vroeg of ik even mee wilde kijken naar kleding die hij via internet wilde bestellen. Op de achterkant van een uitgekozen T-shirt stond een roos, vastgehouden door een skelethand met daaronder de tekst ‘Wasted youth’ (verspilde jeugd). Nu hebben mijn kinderen van kleins af aan al hun T-shirts goed- of afgekeurd op basis van teksten of afbeeldingen. Ze wilden het eens zijn met wat erop stond. Ik schoot meteen in diezelfde houding. Ik grapte dat als hij die kocht, ik er dan wel wat tekst onder wilde borduren. Iets in de trant van “maar dat ligt niet aan mijn moeder want die heeft haar best gedaan”.

Mijn reuma heeft invloed gehad op de jeugd van mijn zoon. Maar die invloed zat heel ergens anders dan waar ik het had verwacht. Lees hier waar dan. Plus daarachter een heel kort bonusverhaal. Ook over kleding. Ik kwam punk tegen, op de fiets.

25 mei

Doos van vilt

Ik weet nog wanneer ik die doos kreeg. Het was toen nog geen doos maar een doe-het-zelfpakketje met vilten lappen, garen en kraaltjes. De moeder van een vriendinnetje van mijn jongste kind kwam ermee aan. Niet zomaar. Ik zat met mijn been in het gips en kon zes weken geen kant op. Letterlijk.

En het is een lelijke doos geworden. Waarom staat ie dan nu nog in de kast? Dat wil ik je wel even uitleggen.

25 mei

Herstellen van Corona

Peter is heel voorzichtig met contacten tijdens de pandemie. Hij is na 7 weken op de IC, nu ruim een jaar geleden, nog steeds aan het herstellen van corona. Dus interview ik hem via de computer. Peter vertelt: “Na een week ziek thuis werd ik in maart 2020 opgenomen in het GHZ. ’s Middags werd mijn vrouw gebeld dat ik de volgende dag wel weer naar huis kon. Maar diezelfde avond ging het helemaal mis. “

Nu, meer dan een jaar later is Peter nog steeds aan het herstellen. Lees zijn verhaal, dat ook is gepubliceerd door het GHZ.

Volg of like?