Als kind hoopte ik elke keer weer dat mijn reumatoloog aan het einde van de controleafspraak zou vergeten om het formulier voor bloedafname van zijn stapel te pakken. Maar nee, niet één keer vergat hij dat en zo liep ik elke drie maanden verslagen en zenuwachtig achter mijn moeder aan richting bloedafname. Dat gebeurde destijds direct ná de afspraak en je hoorde het wel als er iets niet in orde was. Tegenwoordig ben ik gewend aan dat bloedprikken, ik lig er de nacht vooraf niet meer letterlijk wakker van. Het zou trouwens ook een slechte arts zijn die zo’n formulier vergeet. De controles zijn nodig vanwege de medicijnen die ik slik. Ik zie als volwassene de noodzaak om toch elke keer weer een naald in me te laten steken. Tegenwoordig laat ik mijn bloed prikken enkele dagen vóór mijn controleafspraak. Dan kan ik samen met de arts tijdens de afspraak kijken naar mijn bloedwaardes en meteen een behandeling bespreken als daar wat mee aan de hand is.
Vraag
Eén onbeantwoorde vraag over dat bloedprikken was nog gebleven. Dat bloed afnemen gebeurt met ’n holle naald. In mijn kinderfantasie verbeeldde ik me altijd dat er een cirkelvormig velletje, als een soort perforator-confettirondje, werd uitgesneden door die holle naald. Spoelt dat met het bloed mee in het eerst volgelopen buisje? Ik heb het nooit gevraagd, ik wilde destijds liever zo snel mogelijk die enge afdeling verlaten. De vraag is me echter altijd bijgebleven dus heb ik nu eindelijk eens om opheldering gevraagd bij GHZlaborante Manon, die deze keer de naald in mijn arm schoof. Blijkt dat er geen sprake is van een perforatormethode. Die naald schuift je vel opzij. Dus ontstaat er een sneetje, geen gaatje. Een lang sluimerende kwestie opgelost. En ik vind, misschien met nog een restje kindergevoel, een sneetje minder erg dan een uitgeprikt rondje.
Na de bloedafname plakte Manon op dat sneetje een watje met tape. Niet echt nodig, meer praktisch bedoeld als opvang voor eventueel nog een druppel ontsnapt bloed. Maar ’t voelt wel goed en terecht. Er zit toch ’n sneetje in me en dan vind ik mezelf heel even een beetje zielig. En dat mag. Na een uurtje of zo trek ik de tape er zelf weer af. Dan is de klus geklaard en ga ik over tot de orde van de dag. Voor de komende drie maanden ben ik er weer vanaf.
Naar de volgende blog: High five.
Deze blog verscheen op de website van het GHZ, 04-05-2018.
