Het gaat niet zo goed met mijn zoon op school. Hij durft zijn docenten niet om extra uitleg te vragen als hij iets niet snapt. De onvoldoendes vliegen ons om de oren voor met name Duits en Frans. Hij doet zijn best maar met name de grammatica is voor hem onbegrijpelijk terrein. Ik heb een bijlesser in dienst genomen die nu wekelijks met hem oefent.
Ik zeg hem dat ik niet snap waarom hij zijn docenten niet aanpreekt. Zij zijn er toch voor om dingen twee of zelfs drie of vier keer uit te leggen? Van vragen wordt je wijzer…een domme vraag bestaat niet…ze eten je niet op hoor, die docenten… Ach, u weet vast nog wel zo’n opmerking te verzinnen.
Maar eigenlijk snap ik het wél. Ik heb geen docenten meer maar wel volop artsen. Zij weten veel van de aandoening die ik heb, ik zou ze alles kunnen vragen maar soms doe ik dat niet. Dan zeg ik enkel dat het wel goed gaat, en laat ik de vraag waarom ik ergens pijn heb toch maar achterwege. Ik knik als er een bloedwaarde wordt genoemd die ik eigenlijk niet kan plaatsen. Waarom doe ik dat? Wil ik niet voor dom versleten worden? Wil ik soms liever mijn kop in het zand steken dan dat ik mij verdiep in de details van mijn aandoening? Het antwoord op deze laatste vragen is ‘ja’, vrees ik.
Een goed patiënt?
Die artsen weten dan wel veel van mijn ziekte maar ik ben degene die er mee moet zien te leven. Ondanks jarenlange ervaring met reuma valt er aan mijn leven met die reuma nog steeds veel te verbeteren. In mijn eigen belang. Ik loop mezelf nog steeds af en toe voorbij met meer pijn en extreme vermoeidheid tot gevolg. En in gesprek met mijn reumatoloog laat ik soms pijn of last onbenoemd omdat ik die reuma liever negeer. Het is een hele klus een goede patiënt te zijn. Ik krijg er geen punt voor als ik vaardigheden opdoe, zoals mijn zoon voor Frans of Duits. Maar ik krijg er wel een betere behandeling van. En ik heb meer door wat mijn aandoening met me doet.
Net als voor Frans of Duits kun je bijles volgen voor ‘patiënt-zijn’. Er zijn boeken over, je kunt medepatiënten eens vragen hoe die het doen en er zijn symposia over te bezoeken.* Ik ga mezelf maar eens bijles geven op dat symposium.
Bij de zoon gaan de punten trouwens de goede kant op.
Naar de volgende blog: Diagnose.
Deze blog werd gepubliceerd op de site van het GHZ en is geschreven ter gelegenheid van een symposium op 22 februari 2018 over “De power Patient”.
