Die bewuste kerstvakantie begon voor mij met een keelontsteking. Niet verwonderlijk, ik had mezelf in de maanden ervoor behoorlijk voorbijgelopen. Niet vanwege iets bijzonders, hoor. De gewone alledaagse dingen slokten me helemaal op. Jongste kind naar school brengen en naar zijn clubjes, oudste kind helpen met zijn huiswerk, vrijwilligerswerk, tobben over mijn ouder wordende ouders en natuurlijk de boodschappen en het huis een beetje op orde houden. Met ondertussen veel pijn aan mijn rug die ik met volop pillen onder de duim hield. Ik was bezig met overeind blijven en alles doen wat ik moest doen. Tijd voor iets daarnaast was er in die maanden even niet.
Vlaggetjes
Ik had geen koorts maar was wel snotterig en slikken deed zeer. Ik werd er in de vakantie-ochtenden steeds vroeg wakker van. Terwijl mijn gezinsleden nog lagen te slapen sloop ik dan om half acht in het donker naar beneden, zette een kopje thee voor mijn keel, deed de lichtjes van de kerstboom aan en pakte mijn tekenspullen. Ik heb gedurende die hele week elke ochtend heerlijk zitten werken aan één tekening. Beginnend met de bellen aan de buitenrand tekende ik elke dag een randje naar binnen toe. Ik genoot van de rust, met al die slapende gezinsleden boven, en van het lekker alleen in mezelf bezig zijn. Ik gebruikte voor mijn doen erg felle, bijna fluorescerende kleuren. En ik wist donders goed waar ik mee bezig was. Ik was mezelf weer een beetje aan het hervinden, nee, aan het vieren. Met vlaggetjes en al.
Echt, ik heb ervan genoten en ik ontwikkelde al doende het goede voornemen voor het erop volgende jaar: beter voor mezelf zorgen. Mijn kinderen waren er in eerste instantie niet meteen blij mee. Het betekende namelijk ook dat zij wat meer op hun eigen rommel werden gewezen, hun eigen kostje soms bij elkaar moesten scharrelen. Maar daar zijn ze oud genoeg voor. Ik hoef er echt niet meer op die manier voor ze te zijn. Ik wil er meer voor mezelf zijn: Ik moet wat met die verslijtende rug en slechte gezondheid en er niet mijn ogen voor sluiten. ik wil wat meer van die uurtjes zoals ik die in die kerstvakantie had, maar dan zonder keelontsteking als excuus. Vieren dat ik er ben. Want wat kan een mens gelukkig zijn met enkel wat potloden en een velletje papier met een cirkel erop.
Herfst 2013
