Mijn tekeningen zeggen iets over mijzelf. Bij de abstracte mandala’s die ik al jaren teken, vind ik dat niet vreemd. Open vormen,ronde lijnen, felle kleuren of juist het tegenovergestelde; het sluit aan bij je stemming, bij waar je op een bepaald punt in je leven mee bezig bent. De laatste jaren ben ik meer figuratief gaan tekenen. Eerst volop planten, bladeren en bloemen maar nu heb ik een cursus dieren tekenen. Tot mijn grote verrassing blijkt wat ik daar maak, ook elke keer weer veel te zeggen over mezelf.
Log
Neem nu die neushoorn. In eerste instantie koos ik die kop omdat ik wilde oefenen in licht en schaduw en met al die plooien in wat dezelfde tinten is dat een goede keuze. Toen ik haar eenmaal had getekend was ze vooral lomp, stevig en een beetje grijzig. Als ik heel eerlijk ben is dat ook hoe ik mij in mijn leven vaak heb gevoeld. Vanwege reuma kon ik al vanaf mijn tiende niet springen, hardlopen of op mijn knieën zitten, kortom voelde ik me log naast de leeftijdsgenoten die dat allemaal wel deden. Ik kon er slechts naar kijken, mijn verdriet verbergen, en proberen zoveel mogelijk er toch bij te horen. Maar dat lukte nooit helemaal, ik bleef een beetje anders.
Libelle
Het contrast met de libelle die ik bij de neushoorn tekende is groot. Licht, luchtig, kleurig en sprookjesachtig, dat is hoe ik eigenlijk had willen zijn. Nu, zo langzamerhand op leeftijd, ben ik nog veel meer neushoorn geworden. Wat zwaarder, mijn slanke lijf is verdwenen in vetrolletjes en huidplooien. Er verschijnen rimpels en mijn haar wordt grijs. Ik heb echter geleerd die oude en nieuwe neushoorneigenschappen van mezelf te waarderen en accepteren. Daar komt bij, hoe ouder ik word, hoe minder mijn leeftijdsgenoten nog kunnen springen en hardlopen. Dat verzacht ook wel wat. Het belangrijkste van die neushoorn is nu voor mij echter dat massieve. Ik doel hier niet op gewicht maar vooral op mijn gegroeide zelfvertrouwen. Ik weet wat ik kan en heb ervaren dat ik in veel situaties mezelf staande kan houden. Ik sta zeker in figuurlijke zin stevig op de grond
Mijn tekenleraar Pepijn weet niet alleen hoe je dieren kunt tekenen maar hij weet ook veel over de dieren zelf. Ik kreeg, naast tekentips, ook meteen van alles te horen over de libelle. Uit een libelle-eitje komt een larve die onder water leeft en daar een gevreesd jager is. Hij leeft daar, afhankelijk van de soort, een paar maanden. Dan klimt de larve het water uit en komt de libelle tevoorschijn. Die leeft slechts enkele weken (uitzonderingen daargelaten). Eigenlijk is het raar dat het beest als libelle bekend staat. Ze leven als larve veel langer en zijn eigenlijk enkel nog even libelle om ervoor te zorgen dat er snel eitjes kunnen worden gedeponeerd in nieuw water om ook daar de boel te terroriseren. Een libelle(larve) is dus lang niet zo luchtig en sprookjesachtig als ie eruit ziet.
Onverzettelijk
Ik heb zelf nog even zitten googlen naar eigenschappen van een neushoorn. Lang niet alles wat over zo’n beest wordt verteld zie ik bij mezelf terug. Mijn neushoorn is ook enkel maar een tekening. Zij kijkt vriendelijk, denk ik te zien. Zeker van zichzelf, tevreden met wat ze is. Gewoon onverzettelijk op haar plek. Net als ik, rimpels en al. Maar, zo lees ik, in de bijzonder zeldzame gevallen dat een neushoorn zich aangevallen voelt gaat ie verpletterend in de aanval. Stevigheid in welke betekenis dan ook, is dan zeker een voordeel. Met plezier voel ik me nu dan ook soms een neushoorn.
