Soms helpt schrijven om mijn gedachten op een rijtje te zetten. Waar ik tot dusverre nog niet over heb geschreven is de ontwikkeling van mijn jongste, nu achttienjarige kind. Daarover kreeg ik dat gedachtenrijtje een tijdlang niet goed voor elkaar. Ik heb het er eerst met vriendinnen over gehad tijdens vele kopjes thee. Mijn jongste heeft in de afgelopen paar jaren flink wat interne woelingen doorgemaakt. Hij kwam uiteindelijk vorig jaar naar buiten met de mededeling dat hij zich al lang van binnen een meisje voelt. Die had ik niet aan zien komen.
Vragen
Ik ben het afgelopen jaar op zoek gegaan naar informatie. Heb een expositie over transstellen bezocht. Heb uitgebreid een kennis gesproken die een relatie heeft met een transman. Om het gesprek binnen het gezin op gang te krijgen hebben we een whatsapgroepje gemaakt. Elke maandag dienden mijn man en ik één vraag in. Wat doe je bij die logopedist? Hoe merkte je het eerst dat je een vrouw bent? Elke woensdag hebben we het aan tafel over het antwoord gehad. Onze vraag ‘wil je dan meer vrouwendingen gaan doen?’ werd met een tegenvraag beantwoord: “Wat zijn dat dan?” Kind heeft nooit met poppen gespeeld. Maar dat heb ik zelf ook niet veel gedaan. Kind gaat een technische opleiding doen. Maar ja, dat doen vrouwen nu gelukkig ook gewoon. Je hele idee over wat een man en wat een vrouw is gaat op de schop als je er dieper induikt.
Dochterlief is nu net op kamers elders in het land om met een studie te beginnen. Ze bloeit op, komt steeds dichter bij haar kern en staat momenteel stevig in de schoenen. Nu hebben we ook wel een sociale omgeving waarin transgender zijn zonder meer wordt geaccepteerd. Er is daar eigenlijk nog geen onvertogen woord gevallen. Mijn schoonmoeder spande de kroon in positieve zin door haar kleinkind te feliciteren dat ze gevonden had wie ze was.
Zichtbaar
Mijn kind is bezig met de transitie van man naar vrouw en dat is zichtbaar. Klanten bij de lokale drogist waar mijn kind een bijbaan had, waren te verdelen in mensen die niet reageerden (helemaal prima), mensen die complimenten over het uiterlijk gaven (veelal oudere vrouwen, m.i. lief bedoeld) en puberjongetjes die rotopmerkingen maakten om zich zo stoer voor te doen voor hun maten.
Vanaf mijn 10e ben ik vanwege mijn reuma fysiek misvormd. Daar reageren mensen soms ook op en dat mag. Zichtbaar afwijken roept vragen op en nieuwsgierigheid vind ik een mooie eigenschap. Soms gaat het bij mij om medeleven, positief bedoeld en met interesse in je persoon. Maar soms is het medelijden, negatief, kleinerend en vaak op stereotype ideeën gebaseerd. Ik denk dat bij mijn kind de reacties meer gaan over acceptatie of afwijzing en ik weet dat bij dat laatste zelfs agressie kan komen kijken. Die reacties heb je niet in de hand en dat is beangstigend.
Ik heb nog nooit een dochter gehad. Ik moest daar even inkomen en dat snapte ze gelukkig wel. Ze is in transitie en groeit verder. Ik kan niet meer doen dan evenveel van mijn kind blijven houden.
Terug naar vanalles en nog zowat
Augustus 2022
