Ik rijd scootmobiel. Nu ik de zestig nader is dat eigenlijk niet meer zo uitzonderlijk. De laatste tien jaar zijn die dingen bij het straatbeeld gaan horen. Toen ik ermee begon was het echter niet zo gewoon. Ik had een kind van 4 dat dagelijks naar school moest worden vervoerd. Fietsen ging niet meer vanwege reuma, elke dag met de auto was niet te doen, in de zomer te warm en parkeerplaats dicht bij school was ook al niet voorhanden. Dus vroeg ik bij de gemeente een scootmobiel aan met kinderzitje voorop. Een raar voertuig en dan ook nog een met een rare toevoeging. Een vriendin van me gebruikte mij wel eens als voorbeeld in haar lessen over gezondheid. Op de vraag “wie gebruikt er een scootmobiel” antwoordden de leerlingen steevast met “ouderen”. Nu komt ouderdom wel met gebreken. Maar gebreken duiden niet per se op ouderdom. Of je een scootmobiel gebruikt hangt af van de staat waarin je lijf verkeert. Dat was het juiste antwoord geweest.
Bijzonder
Ik voelde me destijds als jonge moeder op een scootmobiel een beetje bijzonder én ik was er bijzonder blij mee. Niet iedereen die me zag reageerde even positief. Opmerkingen als: “och wat zielig dat u daar nu al gebruik van moet maken” kon ik gelukkig van me af laten glijden. Een scootmobiel is een hulpmiddel waarmee je actief in het leven kunt staan. Daar is niks zieligs aan. Mijn rijstijl hoorde bij mijn leeftijd. Ik maakte en maak er nog steeds een sport van om bij het op groen springen van de verkeerslichten als eerste weg te scheuren voor de schoolgaande pubers uit. Of mensen in te halen en dan te aanschouwen wat er gebeurt. Dat is vaak hetzelfde. Ik haal een fietser in op mijn maximum snelheid van 15 km/u. Halverwege merkt die fietser dat en die denkt dan kennelijk wat beledigd: “word ik hier ingehaald door zo’n ding?!” Dan wordt er opeens op de pedalen getrapt en kan ik mij weer achter de fietser scharen. Ik zie dat gedachtekwartje soms zowat vallen. Ik vermaak me ermee, het doel is bereikt want ik kan daarna doorrijden zonder hinder van een wat slome voorganger.
Sokken
Ik ben nu een van die vele ouderen geworden die op een scootmobiel door de stad rijden. Ook jongere mensen op een scootmobiel komt ik steeds vaker tegen. Ik voel me steeds gewoner want ik pas steeds meer in het plaatje dat mensen hebben van een scootmobielbestuurder. En dat voelt dan weer raar. Ik onderscheid me nog wel door mijn wat ‘pittige’ rijstijl, gebaseerd op jaren ervaring. Alleen op het fietspad, hoor! De regel is dat je je snelheid aanpast aan het verkeer waar je je in begeeft. Dus tussen de voetgangers rijd ik stapvoets. Ik ken de neiging om er even doorheen te scheuren. Maar ik word zelf te vaak bijna van mijn sokken gereden door steeds dezelfde dame op een scootmobiel als ik te voet op pad ben in het winkelcentrum of door wat chagrijnige oude scootmobielende mannen in de binnenstad. Een beperking is geen excuus voor a-sociaal gedrag. Wel voor plezier in het onderuit halen van de vooroordelen van de gezondere mens door weer lekker hard op te trekken bij de verkeerslichten.
April 2022
Terug naar Over reuma
