Het sluipt erin. Dat ‘sluipen’ is echt de beste term. Het komt langzaam en onopgemerkt. Er gaat dreiging vanuit.
Reserve
Zo heb ik sinds een jaar wel eens last van mijn rechterschouder. Eerst denk je dan nog dat je verkeerd gezeten of gelegen hebt. Was mijn houding te gespannen terwijl ik intensief achter de laptop zat? Te lang zitten tekenen? Ik heb een vierkant kussentje gehaakt om onder mijn elleboog te leggen als ik op bed lig te zappen of een spelletje op mijn mobiel speel. Dat helpt. Bij het tekenen materialen gebruiken waar niet veel kracht voor nodig is, dat helpt ook. Een zorgverlener keek op mijn verzoek eens goed naar mijn schouder en merkte op dat ‘t daar ook allemaal niet meer zo lekker in elkaar zat. Ik schrok ervan. Het is niet zomaar even tijdelijk wat, het is een nieuw structureel probleem. Okee, het heeft ook wat te maken met ouderdom. Maar als je op je 10 al begint met fysiek inleveren blijft er op je 58ste weinig reserve meer over.
De grens
Ik heb een metalen knie, een schroef in een teen, mijn handen en voeten zijn vervormd door reuma, mijn rug is aangetast door artrose, mijn heupen door osteoporose en mijn energievoorraad is beperkt. Dat weet ik, dat ken ik, daar heb ik mijn weg in gevonden. Maar in gestaag tempo nemen de beperkingen toe. Dat kussentje is nu onderdeel van mijn beddengoed geworden. De hoeveelheid alledaagse aanpassingen wordt aanzienlijk. Mijn keukenla ligt er vol mee. Het soort stoelen in de woonkamer, de hoogte van mijn bed, ja zelfs mijn kleding in de kast – vooral geen kleine knoopjes – is gekozen met het oog op reuma. Dat maakt me bang. Wanneer zijn aanpassingen niet meer voldoende om te doen wat ik wil? Wanneer is er een grens bereikt?
Ik leef daarom op de toppen van mijn kunnen. Ik vul mijn dagen met wat ik maar kan: vrijwilligerswerk, afspraken, regelen en doen. Er is zoveel leuks te beleven en bij te dragen. Ik probeer vooraf in te halen wat ik misschien al over een paar jaar niet meer kan. Wat er nu aan aanpassingen insluipt omarm ik maar, want ik kan ermee blijven doen wat ik wil. Al is er alles bij elkaar, als ik goed om me heen kijk, onderhand ook beangstigend veel ingeslopen.
Terug naar Over reuma
November 2021
