Gewoon een stukje wandelen heeft wat weg van een game. Ik houd in de gaten wie er nog meer op straat zijn en of we elkaar tegemoet wandelen. De opdracht is 1,5 meter afstand bewaren. Als dat niet lukt, verlies je een leven. Ik speur naar tegenliggers, moet beoordelen of die dezelfde game spelen of dat het wellicht iemand is die zich niet aan de regels houdt en als een zombie gewoon recht vooruit banjert. Die zombies zijn de gevaarlijkste obstakels op mijn weg. De meeste mensen doen gelukkig dezelfde game. Er wordt op elkaar gewacht en uitgeweken. We lopen langs elkaar heen op de randjes van het pad en knikken elkaar toe als eensgezinde medespelers.
Ik ken mijn nabije omgeving goed en weet welke paden ik beter kan vermijden. Vanwege verwachtte drukte of omdat ze nogal smal zijn en 1,5 meter afstand simpelweg niet kan. De binnenstad vermijd ik voorlopig maar helemaal. Te veel zombies.
Na mijn tocht naar buiten, vanwege de noodzakelijke boodschappen of met enkel een frisse neus, was ik mijn handen. Ik fantaseer dat ik zo’n chirurg ben uit een ziekenhuisserie die zich voorbereidt op een operatie. Ik gebruik volop zeep, en zorgvuldig poets ik alle onderdelen van mijn handen en let vooral op duim, handpalm en vingertopjes. Een achtergebleven stukje virus kan betekenen dat de patiënt dood gaat. Die patiënt, dat ben ik echter zelf. Als ik thuis ben kan ik net doen alsof er verder niets raars aan de hand is. Ik heb ‘t wel een stuk minder druk als anders. Vergaderingen en uitjes zijn afgelast. Ik doe wat vrijwilligerswerk achter de computer, doe een legpuzzel, kook en doe de was, teken wat en kijk een film. Al dat fantaseren doet echter niets af aan de realiteit. Ik heb reuma, gebruik afweeronderdrukkende medicatie. Ik ben een van die kwetsbare mensen in de samenleving waar het steeds maar over gaat.
Het is naar verluidt een Chinese vervloeking: “dat je moge leven in interessante tijden.” Wie heeft de laatste week niet op zijn minst verzucht: “Het zijn rare tijden”?! De werkelijkheid is momenteel in ieder geval een stuk onbekender dan het verloop van een game of ziekenhuisserie. Er is bovendien in die werkelijkheid maar één leven te verliezen en dan is het gewoon game-over. Met een beetje fantasie vind ik de realiteit echter even beter vol te houden. Sterkte en gezondheid toegewenst, medespelers!
Naar de volgende: een vrijwilliger zonder werk
Geschreven 27-3-2020, gepubliceerd als blog door het Groene Hart Ziekenhuis 1-4-2020
Overigens: die puzzel van de foto ligt hier ook echt op tafel. Met een vriendin geruild. Zij kreeg van mij een oude wereldkaart in 1000 stukjes. Ik kreeg de Coronapuzzel van 500. Hoe toepasselijk wil je het hebben…
