Een van de beste vrienden van mijn zoon bleek diabetes te hebben. Een paar dagen na de diagnose ging ik, samen met zoon, bij hem op bezoek in het GHZ. Het was een heftige tijd voor hemzelf, en voor zijn ouders. Wat onwennig zaten we op de kinderafdeling bij elkaar. Maar zoon en vriendje waren dat al snel beu. Ze verkasten naar de spelletjeskamer, daar was namelijk een spelcomputer. Toch bijzonder dat die kinderen ondanks dat nare en nog onoverzichtelijke nieuws naar de gewone orde van de dag zochten: samen computerspelletjes doen. Iets vertrouwds in zo’n vreemde omgeving.
Dat vond ik zo herkenbaar. Ik was, in de jaren ’70, als kind met reuma opgenomen in een ziekenhuis in Nijmegen. Mijn medepatiëntjes en ik op de langverblijf-kinderafdeling wilden een keer gewoon patat eten in plaats van al die verantwoorde kost. Patat stond in het ziekenhuis nooit op het menu. En sommige kinderen verbleven er, net als ik, maandenlang. We hebben actie gevoerd: tekeningen gemaakt, posters verzonnen en opgehangen, en brieven geschreven aan de ziekenhuis-kok. We kregen inderdaad één keer patat als resultaat van onze inspanningen. Maar de kok had er weinig van begrepen, hij had er spinazie bij gedaan. Een keer gewoon patat en een frikandel of zo, net als thuis, net als gezonde kinderen, dat was wat we wilden. Dat moest toch een keertje kunnen? In die jaren ’70 kon dat niet.
Patat
Ik heb in het GHZ even geïnformeerd naar de mogelijkheden nu. Ik sprak Marc Persoon, de “coördinator keuken”. Hij vertelde me dat de volwassen patiënten geen patat op het standaardmenu hebben. Het was wel een van de dingen die hij zelf op zijn wensenlijstje voor de patiënt had staan, maar het kan niet in het huidige systeem. Patat onder zo’n deksel, zoals de patiënten die in het ziekenhuis zijn opgenomen hun eten krijgen, wordt dan alleen maar slap en dat is niet lekker. In de GHZ-ziekenhuiskeuken staat echter wel een kleine friteuse. Voor met name de kinderafdeling. Daar wordt dus af en toe wel gewoon patat met een frikandel of kroket geserveerd.
Het is maar iets kleins, een bord patat, een spelcomputer. Maar je voelt er je weer even mens door in plaats van patiënt.
Ik heb trouwens nog steeds een hekel aan spinazie.
Naar de volgende blog: Buurman
Deze blog werd door het GHZ gepubliceerd op 07-03-2018.
